Een stroming in de schilderkunst welke licht in de verdrukking raakt en ook snel vergeten lijkt te worden, is het pointillisme. Vreemd is dat op zich niet omdat ze zich tegelijk met dominante richtingen als de Jugenstil, Art Deco en Dada bevindt in het overgangsgebied 
tussen het impressionisme dat in de late negentiende eeuw zo de toon zette, en het expressionisme dat haast gezichtsbepalend was voor de beeldende kunst in de eerste helft van de twintigste eeuw. Voor de hoogtijdagen van dat pointillisme moeten we teruggaan naar de jaren tachtig en negentig van de negentiende eeuw en komen we terecht bij een paar beoefenaars van deze stijl, die dus niet breed ingang vond omdat ze een hoge graad van ambachtelijkheid kende en bovendien erg arbeidsintensief was. Zoals de naam al zegt, werkte de beoefenaar van dit genre met vooral stippen en strepen die stuk voor stuk op het doek werden aangebracht. En alleen in primaire kleuren. De gedachte daarachter was dat het menselijk waarnemingsvermogen zo geconstrueerd is dat door het kijken naar dat geel, rood en blauw, vanzelf de secundaire kleuren daaruit ontstaan. Deze richting heeft in feite twee prominente vertegenwoordigers gekend welke nog altijd bekendheid genieten, te weten Paul Signac en Georges Seurat, van wie hieronder en hiernaast een tweetal doeken staan afgebeeld, die het idee en de filosofie van het pointillisme exact weergeven.
robschimmert 