Iets heel anders. Geen opinie, geen filmpje, geen plaatje, geen muziekje, maar simpelweg een overweging, een vraagstelling naar aanleiding van wat waarnemingen die ik heb gedaan. Al jaren ben ik aktief met mijn weblog. Begin november 2004 ben ik met mijn schrijverij begonnen en tegelijkertijd, zeg maar paralel daarmee, ging ik ook de aktiviteiten van kollega – webloggers volgen en verkennen. Je zoekt uiteraard naar wat vastigheid en je wilt ook wat referenties en aanknopingspunten hebben. Gevolg is dat je geconfronteerd wordt met een scala van onderwerpen dat natuurlijk door deze en gene wordt aangesneden. Zoveel hoofden leveren immers zoveel zinnen op. Met altijd weer, zeg maar dagelijks en dat ook al ruim acht jaar lang, wisselende beelden die blijven boeien en vaker inspireren en bezig houden. Een ervaring die alleen maar krachtiger werd toen ik mijn scope verbreedde tot Twitter en Facebook, een paar jaar geleden. Niet dat de daar opgedane indrukken wezenlijk verschilden van wat ik in de weblogs tegenkwam. De aktualiteit, de waan van de dag heerste daar net zo, zoals in feite hetzelfde aan bod kwam als bloggers ook aan de orde stelden, hoewel dat bij hen gedegener gebeurde en van wat meer nuance voorzien was.
Maar voor de rest bleek er niets nieuws onder zon en viel het mij op dat er opnieuw geen sprake was van verlegging of doorbreken van grenzen. Waarmee het overall-beeld bleef bestaan dat in weerwil van het feit dat internet en vooral de sociale media de mogelijkheid er alleszins toe boden, er geen nieuwe openheid tot stand kwam. Integendeel zelfs. Ondanks de toegankelijkheid ervan voor iedereen, voor elke geest, verlicht, vrij of anderszins, bleek er nog altijd een levensgroot taboe te heersen dat maar niet doorbroken wilde worden en dat daarmee loodzwaar drukte op de meningen, gedachten die zo vrij en talrijk uitgewisseld werden en alle kanten op leken te gaan. De angstvallige vermijding van dat ene onderwerp was daar wel de uitdrukking van. Of is het niemand opgevallen dat er nooit, maar dan ook nooit, en ook nergens over sexualiteit wordt gerept? Alsof het niet net zo’n issue in ons bestaan is als al die andere onderwerpen die wel zo vrijelijk worden aangesneden. Of is men bang de handen te branden en is de verkondiging van een mening daarover de kwetsbaarheid nog lang niet voorbij, als men stelling neemt of positie kiest? Wat is de betekenis geweest van de sexuele revolutie, is de gerechtvaardigde vraag, als op het schrijven daarover nog zo’n levensgroot taboe rust. Of is het toch te lastig om het woord bij de vrijheid van daad en gedachte te voegen?
robschimmert 
Daar heb je weer andere websites voor.
Dan ontgaat jou toch de essentie van mijn opmerking, namelijk dat al die webloggers, twitteraars en facebookers met een grote boog om het onderwerp ‘sexualiteit’ heen lopen ondanks dat de sexuele revolutie ons allemaal zo vrij gemaakt zou hebben. Geloof jij het?
Ik ben totaal niet vrij als het daarom gaat. Ik heb er ook geen enkele behoefte aan om daar vrij in te worden. Een grapje erover, daar blijft het bij.
Is dat zo? Men praat niet graag en public over zijn eigen seksuele ervaringen, en als dat zo was zou ik het niet willen lezen, maar seksueel getinte opmerkingen en foto’s toch wel?
Maar wat zou jij dan willen lezen?
Zie mijn antwoord aan Sjoerd.
Ik sluit me bij Mack aan, het is niet de seksualiteit die daar debet aan is, daarvan kun je op andere sites genoeg vinden, maar de huiselijke omstandigheden waarin dat plaats vind. Mijn vrouw zou het niet op prijs stellen als ik onze bedgeschiedenis aan de grote klok ga hangen.Ik vrees dat het aantal viagra mails exponentieel zal toenemen.
Er kan toch wel over schaduw van het eigen seksueel lief en leed gesprongen worden en meer in algemene zin daarover geschreven worden. Maar ook dat wordt gemeden als de pest.
Wat houd je tegen? 🙂 Binnen notime overigens iets voor je gevonden: http://seks.blog.nl/
Zelf blog ik over veel dingen. Maar net als veel anderen nog nooit over m’n salaris geblogd. Dat kwam overigens niet verder dan 65.000 NLG bruto per jaar. Over auto’s blog ik evenmin. Als iemand daar plezier aan beleefd dan blogt die er maar over.
Maar ik kan ook garanderen dat bloggers er opeens allemaal over bloggen als het in het Journaal of DWDD is geweest. Volgens mij zijn dat de hoofdbronnen voor de meeste bloggers.
Neem het voortouw Rob! Set een trend! 😉
Ik moet er toch niet aan denken zeg, Rob die dit taboe gaat doorbreken.
Ik heb uitsluitend gekonstateerd en vragen gesteld. Om nu meteen voorop te gaan lopen om dit taboe te slechten, vind ik geen logisch gevolg van die konstatering. Waarmee ik niet uitsluit dat ik binnen die sfeer een keer iets te bloggen heb.
Toen een vriend van mij was overleden werden in zijn nalatenschap twaalf dicht beschreven, grote boeken aangetroffen, waarin hij al zijn seksuele ervaringen had neergeschreven – en die waren in zijn geval nogal talrijk. Een deel ervan heb ik gelezen en ik besefte, dat wij mensen eigenlijk maar heel weinig over seksualiteit van andere mensen weten. En dat terwijl iedereen erkent dat het onderwerp héél belangrijk is.
Die boeken inspireerden mij tot het opzetten van een seks- en erotiekblog, een jaar of acht geleden, waarin ik op dagboekachtige wijze alles opschreef wat mij op dat punt wedervoer. Ik was daarin volstrekt eerlijk, voor zover een mens dat zijn kan, behalve op één punt: ik heb mijn naam en woonplaats niet bekend gemaakt. Ik dacht, als nog honderd mensen zoiets doen leren we het verschijnsel seksualiteit misschien een beetje beter kennen. Maar het werden er lang geen honderd. Ik ben er na enkele maanden mee gestopt omdat de aanbieder steeds meer een broedplaats werd van pornografie en commercie, en ook omdat ik met het klimmen der jaren steeds minder meemaakte.
Ja nee zeg, je kunt niet neutraal over seks schrijven, en om nou mijn privégevoelens daarover internet op te slingeren; dan zou ik het inderdaad zoals Emigrant doen, als ik die behoefte had.
Van mij mag het een taboe blijven. De hele samenleving is doordrenkt met seks, ik zit niet te wachten op de ontboezemingen van anderen. Ik begrijp ook niet wat iemand bezielt om zijn seksuele ervaringen allemaal te noteren. Wat kan daar nou interessant aan zijn? Ik denk dat het een mannen-ding is. Dus voor vrouwen niet te bevatten.
Nou, op persoonlijke ontboezemingen, laat staan op plastisch beschreven ervaringen zit ik ook niet te wachten. Maar er kan toch wel op een ander en abstrakter niveau over seksualiteit en alles dat daarmee samenhangt geschreven worden? Of moet dat ook of zelfs gemeden worden als de pest?
Ja!
Wat mij betreft ook! Misschien hebben pubers daar behoefte aan, maar wij weten onderhand wel van de bijtjes en de bloemetjes en het hoe en waarom. Misschien moet je vijftig tinten van het een of ander lezen.
Margo, Margo. Ik vind deze reaktie toch wel teleurstellend. Ik probeer in mijn logje een lacune te signaleren in het palet aan onderwerpen dat door bloggers wordt bestreken en dan kom jij met een advies aan mij om mij in wat ranzige tinnef te verdiepen. Ik voel mij hiermee nauwelijks serieus genomen, te meer omdat ik juist op zoek ben naar een manier om ook hierover op niveau te schrijven. Ik zou alleen nog niet weten hoe. En dan kom jij ook nog eens aan zetten met de verwijzing naar behoeften van pubers. Je wilt mij daarmee toch niet vertellen dat sexuologie eigenlijk iets is voor kinderen en nauwelijks serieus te nemen is omdat wij volwassenen dat kunstje onder de hand wel kennen?
Nee, maar kun jij me dan vertellen wat je er wel over zou willen lezen? Seksuologie gaat, dacht ik, over seksuele problematiek. Schrijven over seks wordt al snel ranzig vrees ik. Op niveau erover schrijven, … noem me één auteur die op niveau over seks schreef. En ik bedoel seks, niet liefde.
Je hebt het maar over seks. Maar dat is toch een ander begrip dan seksualiteit, dat volgens min breder ligt.
Is seks niet gewoon een afkorting van seksualiteit? Maar leg eens uit Rob, wat je nou precies bedoelt!
Als er alleen op abstract niveau over geschreven moet worden is een blog weer niet het goede medium. Daar bestaan allang boeken over.
Mijn ervaringen heb ik indertijd opgeschreven zoals ik alles opschreef wat ik meemaakte: om beter te kunnen begrijpen hoe ik in mekaar zit. Zelfanalyse dus. Volgende stap: ik vind het ook wel interessant om te zien hoe het met andere mensen is. En zij mogen ook in mijn keuken kijken. Als er honderd seksuele dagboeken bestonden (uiteraard anoniem, zonder porno-bedoeling en volstrekt eerlijk) zouden we van dit moeilijke gebied veel meer begrijpen.