Een trui van 25 jaar

Mijn leven lang heb ik in de veronderstelling verkeerd dat ik gemakkelijk afstand van dingen kon doen, ook geen enkel probleem had met verandering. Die weerstand daartegen die zo kenmerkend zou zijn voor de mens in het algemeen, herkende ik bij mijzelf niet, terwijl ik mij ook niet voor ziende blind hield. Uiteraard merkte ik wel met het vorderen der jaren dat het beginsel dat je nooit oude schoenen moest weggooien voordat je nieuwe had, mij steeds nader kwam te staan. Maar toch bleef ik elke vorm van behoudzucht bij mijzelf uitsluiten. Ik moest niets van die stoffigheid hebben, wierp het verre van mij, maar wel meer en meer met de mond, werd mij alsmaar duidelijker. Met de treffendste voorbeelden uit mijn dagelijkse praktijk waarop ik natuurlijk door derden moest worden gewezen. Want dat beetje eerlijkheid tegenover jezelf op dat meest basale niveau kan ook nog wel eens knap lastig blijken, merkte ik tot mijn eigen verontrusting toen ik erop geattendeerd werd dat ik ergens nog een paar nieuwe schoenen had staan die ik nog nooit gedragen had. Met zo’n onschuldige en langs de neus geplaatste opmerking worden meestal de eigen ogen geopend, werd ik gewaar. Zoals ik toen ook besefte dat ik het liefste de schoenen droeg die ik bij wijze van spreken al jaren als gegoten om mijn voeten voelde zitten. Waarom toch dat ongemakt van dat inlopen van nieuw spul dat altijd weer op de meest onverwachte punten knellingen en blaren opleverde?

Vandaar dat die nieuwe schoenen vaker door mij vergeten worden als ze niet meteen het comfort bieden dat ik al jaren juist op die vitale plaatsen heb ondervonden. Gemakzucht? Kan. Behoudzucht? Dat zeker. Maar dat het nog erger kan, heb ik spectaculair aan den lijve ondervonden, blijk ik mijzelf overtroffen te hebben. Met een simpele trui. die mij als gegoten zit, terwijl hij er ook nog goed uitziet. Met een basiskleur die donkergroen is, waaroverheen een brede, donkerblauwe balk loopt. Daar voel ik mij echt senang in op van die koude dagen, waarvan we de afgelopen winter genoeg hebben gehad. Zodat het wel moest opvallen dat deze trui ook al weer de nodige jaren mee ging zonder aan slijtage onderhevig te zijn geraakt. De vraag was alleen hoelang ik er al mee liep. Het antwoord daarop diende zich snel aan, toen weer eens de jaarlijkse sessie plaats vond, waarop foto’s van vroeger tevoorschijn worden gehaald. En laat daar een foto opduiken waarop ik met die trui sta afgebeeld en welke aan de achterzijde als datum het Carnaval van 1988 vermeldt. Waarmee dus werd vastgesteld dat we recent het zilveren jubileum van deze trui hebben meegemaakt, die wat mij betreft daarom juist nog van geen wijken hoeft te weten en nog genoeg jaren heeft te gaan, al was het om die ooit zo hevig door mij ontkende behoudzucht vooral zichtbaar te maken en mij mijn plezier erin te gunnen.

Advertentie