Het lijden op de Langeleegte

Ondanks dat het ver van mijn bed is, namelijk driehonderd kilometer ervan verwijderd, beschouw ik het faillissement van de SC Veendam bepaald niet als zodanig. Met de ondergang van die ‘Traditionsverein’, want opgericht in 1894, verdwijnt een hoekpunt uit gjaltema-stadion-aan-de-langeleegte(sc-veendam)(1)het Nederlands betaald voetbal welke in de loop der tijd wel medebepalend voor het gezicht ervan is geweest. Nog afgezien van het track record van de club dat niet zo illuster genoemd hoeft te worden, omdat ze maar enkele jaren op het hoogste niveau vertegenwoordigd was, is het lastig voor te stellen dat er geen uitwedstrijden meer moeten worden gespeeld op die haast verlaten plek in het Oosten van Groningen, waar supporters hun weg om het veld moesten zien te vinden over sintelpaden en waar bezoekende clubs al bij voorbaat in het nadeel waren door de lange reis erheen en door de hardere wind die daar altijd uit de verkeerde hoek blies. Logisch dat die plek de ‘Langeleegte’ heette, waardoor het daar bijna zo hard moest spoken als op dat andere unheimische oord dat de naam ‘Galgenwaard’ kreeg, maar veel centraler, want in Utrecht, ligt.

Onverbrekelijk verbonden met het spelen in Veendam zullen de slagregens en de zompige ondergrond blijven die elk geacheveerd voetbal, het uitvoeren van rondo’s en driehoekjes tot de onmogelijkheden maakten en dus welhaast moesten uitnodigen tot het bikkelen waarvan toenmalige plaatselijke grootheden als zo waar die Johan Derksen, Joop Gall, Dick Nanninga, Ronald Hamming en Harris Huizingh de ware exponenten waren die aldus de ‘Langeleegte’ en de SC Veendam tot een onneembare veste maakten, althans voor voetballend Nederland. Maar wat al die grootheden met hun voeten dus niet is gelukt, of ze uit Rotterdam, de stad Groningen, Amsterdam of Eindhoven afkomstig waren, daar slaagde wel die abstractie in, die grootheid waar het zo lastig is handen en voeten aan geven is. De economie, het grote geld, de crisis, de vrije markt hebben aan het beetje lol dat er in dat onzalige oord nog te beleven was, de nekslag gegeven, met als volgende konsekwentie dat het Nederlandse betaald voetbal vanwege dat Veendamse tekort van een miljoen ook nooit meer is zoals het altijd was. Wat dan de naam vooruitgang krijgt als ze identiek is aan een gezonde huishouding, maar tegelijk de rijkdom die zich verbindt met traditie, gemakkelijk overboord zet.

Advertentie

Over robschimmert

een senior met een brede belangstelling en een sterke maatschappelijke betrokkenheid, die daaraan op schrift en in de vorm van een weblog vooral uitdrukking wil geven.
Dit bericht werd geplaatst in Sport en getagged met , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , . Maak dit favoriet permalink.

2 reacties op Het lijden op de Langeleegte

  1. Sjoerd zegt:

    Een bedrijf moet wel goed gerund worden… Ik kan er niet echt rouwig om zijn. Er gaat al veel te veel geld rond in dat wereldje.

  2. Mack zegt:

    Ik heb wel een beetje te doen met de supporters. Echte tranen, dus echt verdriet.

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. Log uit /  Bijwerken )

Twitter-afbeelding

Je reageert onder je Twitter account. Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. Log uit /  Bijwerken )

Verbinden met %s