Nog afgezien van het feit dat ze als prinsjes en prinsesjes worden behandeld, want aanstaande koninkjes en koninginnetjes in hun koninkrijk zijn, lijken de kinderen van tegenwoordig niet meer aan de status van suikerbeestje te kunnen ontkomen. De fluwelen handschoenen en nog meer de omzichtigheid behoren tot de standaarduitrusting van hun gevolg. Want hun zou eens wat kunnen overkomen of zelfs een haartje worden gekrenkt. Waar is nog geen glazen huis om de aanstaande troon van deze geboren geweldenaren gebouwd? Het zijn van die overwegingen die zich van mij meester maakten toen ik vorige week een bericht las over alle ontberingen van kinderen die in de stromende regen boomfeestdag of iets dergelijks hadden gevierd. Onwillekeurig gingen mijn gedachten terug naar de tijd van toen we zelf nog jong waren en in weer en wind naar school trokken en we er niet om maalden als we daardoor kletsnat op school of thuis aankwamen. Pech gehad, heette dat, want het droogde vanzelf wel weer op. En een fietstocht van een kilometer of twintig tegen storm en regen in behoorde ook tot de dagelijkse besognes, waar verder geen woord vuil aan werd gemaakt.
Het werd wel even vervelend gevonden, maar het bezorgde je tegelijk een lekker gevoel omdat je het maar weer mooi had gefixed. Hetzelfde maakten onze kinderen ook zonder morren mee, waarvan ze, denk ik, net als wij niet slechter zijn geworden. Het natte pak en de verkleumde vingers hoorden net zo bij het leven en de groei als een stevig ontbijt en het blokken voor een examen. Ik kan mij tenminste niet herinneren dat daar verder veel woorden aan vuil werden gemaakt, althans niet in die mate waarin nu ach en wee wordt geroepen als de kindertjes natte haren krijgen getuige alle zorg die aan die stakkers werd besteed toen het zo regende tijdens de nationale boomfeestdag. Vanzelfsprekend werden ze na die zware uren, want dat waren het kennelijk wel, vertroeteld en gekoesterd en volgestopt met de nodige traktaties, al was het om daarmee de krenking van de tere kinderziel te compenseren en het ontstaan van een trauma dan wel de mogelijkheid daarvan te voorkomen. Zo breed werden de natte pakken en alle zorg daarna uitgemeten, dat het de proporties van belachelijkheid kreeg en mij op het spoor zette van deze vervorming van het beeld van de wijze waarop momenteel opgevoed lijkt te moeten worden.
robschimmert 
Nu je het zegt schieten me inderdaad weer die dagen te binnen dat je met doorweekte kleren in de klas zat. Of die ochtend in 1980 dat ik bij min 18 graden van Beek naar Geleen fietste. leuk was anders, maar ik leef nog.
Alhoewel, was de winter van 1979 geloof ik nu.
Het was 1979, in ieder geval nog de tijd dat je niet voor elk wissewasje een diploma kreeg. Zo hoorde ik bijvoorbeeld pas dat een kind van een jaar of zes, zeven, waarbij bloed was afgenomen, een prikdiploma ontving.
En als ze de jeugd achter de rug hebben zijn het allemaal vervelende ADHD tjes geworden die zonder respect iemand gewoon doodslaan of schoppen. En ik weet dat ik nu generaliseer, maar het lijkt alsof de maatschappij steeds harder wordt naarmate die suikerbeesten opgroeien.
Ja, helemaal mee eens, maar zeg het vooral niet tegen de moedertjes (en vadertjes) van de prinsesjes en prinsjes want dan ben je een enorme negatieve sfeerverpestende zeur, gok ik. Kinderen worden tegenwoordig enerzijds verwaarloosd, want pa en ma hebben nauwelijks tijd voor het grut, maar anderzijds weer ernstig in de watten gelegd, waarschijnlijk ter compensatie. Die ouders begrijpen gewoon niet dat ze verwende kasplanten van hun kinderen maken, of erger zoals Sjoerd zegt.
Het vervelende is dat er ook nog kinderen zijn die niet als watjes worden grootgebracht, kinderen die gewoon nat mogen worden en regelmatig dingen niet mogen die ze wel graag zouden willen mogen. Die moeten het later met deze generatiegenoten doen, als collega of als personeel. .
Ik weet niet of wat we op tv zien ook wel representatief is. Ik zie altijd hossende jongeren die alleen kunnen feesten, maar dat was vroeger ook al zo.
Overigens, Hans en Tammer hebben allebei een slaapdiploma, omdat ze zo goed hebben geslapen tijdens een operatie. Het grote verschil met vroeger is dat je kinderen kreeg en niet nam. Waardoor je ze dus ook niet bovenmatig hoefde te verwennen, want ze waren lastig. Nu neem je ze en zijn het ook een soort statussymbolen geworden waarmee je kunt laten zien hoe je gezin zich ontwikkelt.
Ik hoor wel eens verontrustende verhalen van jongeren op de school van Linda, en dan denk ik wel eens: ja, dat was vroeger toch echt anders. We zullen het zelf wel zover hebben laten komen denk ik. Meestal is een kleine koersverandering wel weer genoeg voor een grote wijziging van de bestemming.
Er komt vanzelf een tijd van inzicht. Vergeet niet dat we een nieuwe paus hebben, dat de maya’s een nieuwe tijd hebben aangekondigd, dat W.A. eraan komt, en dat ik al vrij snel zijn plaats inneem.