Als de omslag van “De laatste middagen met Teresa” geloofd moet worden, dan kan de schrijver ervan, de Catalaan Juan Marsé (1933) beschouwd worden als een van de meest invloedrijke Spaanse schrijvers van de tweede helft van de twintigste eeuw. Waarmee dan meteen het schrale gehalte van de Spaanse literatuur uit die periode verklaard is en evenzo aangetoond wordt welk destructief effect de periode van de dictatuur van Franco heeft gehad op de verbeeldingskracht en de creativiteit zoals die tot uitdrukking komt in romans en gedichten. Want als Marsé als de maat van alles geldt en “De laatste middagen van Teresa” als de standaard voor de kwaliteit van de literatuur welke in die tijd afkomstig was uit Spanje, dan zegt dat veel, zo niet genoeg over de stand daarvan. Waarmee niet gezegd wil zijn dat zijn hier genoemd boek niet lezenswaardig is, maar het beantwoordt toch bij lange na niet aan de verwachtingen die met alle loftuitingen en uittreksels uit recensies bij mij waren gewekt. Op de keper beschouwd wordt de kern en de rode draad in 
dit boek gevormd door de onmogelijke liefde tussen een studente uit een rijk milieu met anti – burgerlijke opvattingen en een arme, maar zo conservatieve sloeber uit de achterbuurten van Barcelona.
Van welke onmogelijkheid beiden in hun hart zelf ook overtuigd zijn maar daar elk op de eigen manier ten strijde tegen gaan om uiteindelijk te merken dan wel aan den lijve te ondervinden hoe krachtig geldende opvattingen en de gevestigde orde zijn. Dat is niets meer en niets minder dan het hele verhaal, de intrige, voor de opbouw waarvan Marsé wel een erg lange aanloop, namelijk driehonderd bladzijden, nodig heeft. Omdat daarin het barokke, om niet te zeggen wollige taalgebruik bijna leidend is, de beeldspraken en vergelijkingen in een duizelingwekkende vaart per bladzijde over elkaar heen buitelen, verliest de vertelling al gauw aan snelheid en dreigde ze in mijn geval zelfs bijna te stranden toen de draad van het eigenlijke verhaal weer werd opgevat. Met als uitkomst bij mij dus een gemengd gevoel, omdat de apotheose, de afloop, die in de laatste twintig bladzijde opeens smaakvol en kernachtig wordt beschreven voor een deel de lichte teleurstelling goed maakte die zich van mij meester had gemaakt bij het lezen van het eerste driekwart deel van “De laatste middagen met Teresa”, dat voor mij per saldo dus te weinig inhoud en body had om het met veel uitroeptekens aan te bevelen.
robschimmert 