Een retourtje Hilversum

Dit wordt een sentimental journey, een uitstapje naar een tijd dat mijn wereld nog klein was. Het wordt het verslag van de eerste schreden om de grenzen daarvan op te rekken. En daarvoor gaan we terug naar de eerste helft van de vijftiger jaren, toen ik mij nog helemaal geborgen wist in de schoot van mijn vader en moeder. Zij brachten mij waar ze vonden dat ik moest zijn. Dat betekende bijvoorbeeld dat wij een paar keer per jaar op bezoek gingen bij een oom en tante in Hilversum die alleen al door de sensatie van de reis daarheen mijn favorieten moesten zijn. Auto´s waren er bij lange na nog niet. Dus was reizen per trein de normaalste zaak van de wereld en maakte op mij als jongetje van negen, tien jaar zoveel indruk dat de beelden daarvan voor eeuwig, tot op de dag van vandaag, in mijn geheugen gegrift zijn en zonder probleem gereproduceerd kunnen worden. Fragmenten die zich als volgt aaneenrijgen tot het fraaiste palet dat een jeugdherinnering kan zijn en waarin ik bijvoorbeeld steeds weer die royale bocht zie die de trein nam in de richting van Schalkwijk en Houten met direkt daarna de passage van dat spannende en net nieuwe Amsterdam – Rijnkanaal en de vaste aankomst op het tweede perron van Utrecht Centraal Station. Waarna het via de onderdoorgang steevast rennen was naar het aangrenzende Buurtsporenstation om de trein naar Hilversum te halen en vervolgens een stuk van die nieuwe wereld te leren kennen.

Die begon dus al bij het rijden over de Amsterdamse Straatweg in Utrecht, maar echt vorm kreeg ze tijdens het passeren van Fort Blauw Kapel en het stoppen bij de stations Groenekan, Maartensdijk, Hollandse Rading en Soestdijkerstraatweg, nog afgezien van het feit dat de omgeving totaal veranderde, bosrijker werd en het spoor zelf ook andere, ronde masten voor haar bedrading kreeg. Zodat Hilversum wel anders moest zijn, ruiken en proeven en elke stap die ik daar vervolgens zette alleen maar verbazing opriep. Waardoor de Eemnesserweg een wonder werd, zeker met alle gebouwen van de NSF, de Nederlandse Seintoestellen Fabriek, waarover mijn vader honderduit wist te vertellen. Nog spannender waren de volgende straten, de Jan van der Heijden met zijn macadam-bekleding en de Kometenstraat waar met haar laagbouw en eindeloos veel hekjes maar geen eind aan wilde komen tot de bestemming in de Meteorenstraat was bereikt. Waar voor mij de magie van de nabijheid van de Larense Hei achter de Kamerlingh Onnesweg omheen hing en waarheen ik als door een magneet getrokken werd als dat jongetje dat alleen maar drassig laagland met sloten kende. Zodat ik daar menig uurtje tijdens die familiebezoekjes in Hilversum doorbracht. Met als gevolg dat ik de terugreis nooit zo beleefde als de reis daarheen een en al opwinding was. Het verblijf op die hei was mijn waarnemingsvermogen meestal te machtig geworden, waardoor die retourtjes naar Hilversum mij ook nooit zijn gaan vervelen.

Advertentie