Integratie: een keuze?

De hele kwestie rond het Turkse pleegkind Yunus en nog meer alle rumoer dat erover wordt gemaakt vanuit Turkije en de Turkse gemeenschap in ons land, heeft weer een aantal vragen bij mij tot leven gebracht, welke onvermoed een sluimerend bestaan waren gaan lijden. Ten onrechte, naar nu blijkt, omdat ze nog altijd niet van hun scherpte en aktualiteit blijken te zijn ontdaan. Dus vind ik weer wat ik vind, waarbij het mij verder niet uitmaakt wie ik met deze opinie op de wenken bedien, omdat het immers mijn mening is, die ik nog altijd hout vind snijden en waarvan het gelijk ook weer door de houding van zowel deTurkse regering als de Turkse gemeenschap in ons land wordt bevestigd. Want door alle lawaai en discussies heen worden toch weer de contouren zichtbaar van een geloof in identiteit en cultuur waaraan hardnekkig vastgehouden blijft worden door groepen immigranten in weerwil van het feit dat zij al jarenlang leven, wonen en werken in een omgeving die andere culturele kenmerken heeft. Wat zoveel wil zeggen dat Turken en Marokkanen met kinderen en kleinkinderen die in de Nederlandse omgeving zijn geboren en opgegroeid c.q. opgroeien, weigeren hun oorspronkelijke cultuur los te laten, met als logisch gevolg de onwil om in de Nederlandse samenleving op te gaan en de normen en waarden daarvan over te nemen.

Waarin zij gesteund lijken te worden door de regeringen van de landen waaruit zij van oorsprong afkomstig zijn, Turkije en Marokko, die het nota bene bestaan om de banvloek uit te spreken over elke vorm van assimilatie van deze immigrantengroepen, wat hun integratie uiteraard evenzeer bemoeilijkt. Wat een kolossale gotspe is omdat het logisch is om je aan te passen naar de omgeving waar je je vestigt en ook al jarenlang woont, omdat je als mens nu eenmaal een sociaal dier bent en absoluut niet naar binnen gericht behoort te zijn. Althans, dat zijn wel onze Nederlandse manieren. Maar deze logica staat uiteraard wel op losse schroeven als een dominante politieke partij als de PvdA ook niet meer weet wat het met deze problematiek aan moet, dus in haar aloude spagaat verzeild raakt vanwege vermeend kiezersbelang, en dus halfslachtig positie kiest in de kwestie – Yunus en daarmee de kool en de geit spaart. Waardoor ze de Turkse gemeenschap de illusie biedt dat haar keuze voor zichzelf en de eigen cultuur meer is dan de doodlopende weg die de weigering tot integratie is en die geen uitweg naar de toekomst biedt, als er tenminste voor is gekozen dat deze in Nederland ligt.

Advertentie