Koekjes van ons eigen deeg

Zou het dan toch dat befaamde koekje van eigen deeg zijn dat we nu vanuit Turkije opgediend krijgen? Want hoe het ook gekeerd en gewend wordt, wat hebben wij altijd met het vingertje gewezen en wat wisten wij het donders goed hoe anderen het moesten doen. Wat we ook nog eens logisch vonden, omdat wij onszelf tot gidsland gebombardeerd hadden. Met het recht dus om over van alles en nog wat een mening te hebben en daar ook een waarde-oordeel aan te verbinden. Zo is het toch lang geweest en is het ook nog niet zo lang geleden dat wij onze keutel ten opzichte van de rest van de wereld wat hebben ingetrokken en dat wij een toontje lager zijn gaan zingen omdat wij onze handen vol hadden aan onszelf. Waardoor we nu opeens moeten merken dat de rollen zijn omgedraaid en dat de boze wereld zich ook zomaar tegen ons blijkt te kunnen keren en zelfs haar neus in onze zaken wil steken. Want is het zoveel anders wat er nu gebeurt nu de Turken zich opeens met onze binnenlandse aangelegenheden gaan bemoeien en wij dat bij monde van onze vice – premier ongepast vinden en het een inbreuk op onze soevereiniteit noemen? Wat het de facto ook is als alle kwade taal vanuit Ankara in de hele kwestie rond het Turkse pleegkind Yunus op de juiste waarde wordt geschat. En die klinkt ook bepaald niet vrijblijvend als mensenrechtencommissies van die Turkse overheid het beestje helemaal bij de naam gaan noemen.

Dat doen zij als zij aangeven hoe er met Turkse onderdanen in het gebied van de Nederlandse jurisdictie, dus binnen onze staatsgrenzen, moet worden omgesprongen met het uiteindelijk doel om hun culturele assimilatie hoe dan ook te voorkomen. Natuurlijk is dat een brug te ver en wordt daarmee de autonomie van het individu gemakshalve terzijde geschoven ten gunste van de almacht van de Turkse staat en haar cultuur, nog afgezien van het feit dat een bemoeienis op dat niveau en met die intensiteit, zoals gezegd, zich niet verdraagt met de souvereiniteit van ons eigen land. Hoewel het glad ijs blijft als wij ons daar in deze kwestie unverfroren op beroepen omdat wij ons dus tot in het recente verleden ook niet al te veel gelegen hebben laten liggen aan de soevereinteit van andere landen als wij de grenzen daarvan vaker ook overschreden door ons zegje over hun interne zaken nadrukkelijk te doen. Zodat we in deze hele affaire het beste heel goed op onze tellen kunnen passen omdat wij met onze geschiedenis gemakkelijk door onszelf ingehaald en met onszelf geconfronteerd kunnen worden. Terwijl het toch ook handig is om nog wat ruimte en armslag voor opinies over de grenzen te houden. Bijvoorbeeld als het gaat om wat er zoal in Hongarije gebeurt. Waarover morgen hier waarschijnlijk meer te melden en te lezen is.

Advertentie