Er gaat bijna geen dag voorbij of mij wordt bij raadpleging van mijn radio – en tv-gids die ik nog steeds in huis heb omdat ik te lui ben om hem op te zeggen en omdat hij zo lekker vertrouwd is, nog eens duidelijk waarom ik nagenoeg niet meer naar een televisieprogramma kijk. Met een vergrootglas moet je namelijk op zoek naar originaliteit in het programma-aanbod waarin flauwiteit, vergezochtheid en nabootsing nadrukkelijk de boventoon voeren. Het is allemaal te zouteloos voor woorden dan wel al eens in een andere vorm eerder vertoond. En deugen die kwalificaties niet, dan struikel je welhaast over vormen van programma’s waarover je je alleen maar kunt verbazen dat ze als zodanig verzonnen zijn. Welke geesten gaan daarachter schuil is bij mij vaker de logische vraag, waarbij het antwoord dat ik mijzelf daarop geef, meestal uitkomt bij die veel te vroeg oud geworden jongere die al omkomt in cynisme en daarom niets anders meer weet te verzinnen dan bijvoorbeeld een groep ouderen, bij voorkeur zeventig plussers, te mobiliseren die dan een koor moeten vormen om de hits uit hun jonge jaren te laten herleven.
Want authentieker kan het immers niet, als je de muziek uit de sixties nog eens laat uitvoeren door de inmiddels bejaard en grijs geworden flower-power-generatie, waarbij professionaliteit helemaal niet telt, alleen maar enthousiasme van die krasse knarren aan de orde is. Amusement, om niet te zeggen hilariteit verzekerd voor het kijkend en jongere deel van het Nederlands tv-publiek, luidt zonder twijfel de gedachte en de redenering. Waarbij het totaal niet relevant is of die zeventigers of nog ouderen daarmee voor gek staan of zichzelf zo zetten. Slechts de lol en de kijkcijfers tellen. En hoe je eraan komt, doet er allang niet meer toe, met deze smakeloosheid tot gevolg, die al jaren niet meer een incident is, maar regel is geworden in medialand, waar het onderscheid tussen publiek en commercieel al zo vervaagd is dat het totaalaanbod een grote, grauw soep is geworden. Met de vorming en de vertoning van dit seniorenkoor als het nieuwste en meest sprekende voorbeeld van slechte smaak die op onze buis usance is geworden.
robschimmert 