Hoewel een enkele zinswending of zinsopbouw wat gekunsteld aandoet, blijft “Bekentenis” van Hans Warren (1921 – 2001) een fraai gedicht dat er daarom ook om vraagt om meerdere keren herlezen te worden:
Met zoveel liefde heb ik van je gehouden
dat, nu ik bijna je vergeten ben,
het zeggen van je naam mij is gebleven
een liefkozing, waar ik dagen op kan leven.
En dit is de liefste herinnering:
hoe op het plein, een honinglied van linden,
vanuit de schaduw over witte straten
je aan kwam lopen. Speelse zomerwinden
sloegen de gele zijde van je kleed
tegen je ranke lichaam, en je ogen
waren van heimwee raadselig verwijd.
Hoevele zomers zijn sindsdien vervlogen.
Met zoveel liefde toch heb ik van je gehouden
dat, nu ik bijna je vergeten ben,
het een liefkozing der lippen is gebleven
je naam te zeggen als ik eenzaam ben.
robschimmert 
Hans Warren … daar heb ik ooit een deel van zijn dagboeken van gelezen. Ik vond het een walgelijke man.
Zo kun je wel driekwart van de literatuur afdoen. Want waren Hermans, Reve, Mulisch en de dichters Bloem en Achterberg van die toffe gasten. Het gaat er toch om wat ze geschreven hebben. Nou, als je dat als uitgangspunt neemt, mag Hans Warren en met zijn dagboeken en met zijn gedichten echt nog wel een tijdje meedoen, zonder dat ik het nou zo´n aardige of aansprekende man hoef te vinden.
Ik vond Mijn Kampf niks. Dat had niks met de achtergrond van de schrijver te maken.
Hij beschreef zijn eigen leven, en de manier waarop hij met de levens van anderen omging vond ik nogal stuitend. Zacht uitgedrukt. Hoe een schrijver verder is, veel zuipt, naar de hoeren gaat, opruiende taal bezigt enzovoort, daar kijk ik wel doorheen. Hoewel ik idolaat was van Reve in mijn puberteit, later begon ik hem niet alleen als mens, maar ook zijn schrijven veel minder te vinden. Mulisch’ vond ik een leuke man, Hermans ook, Achterberg had z’n hospita vermoord, maar dat alles riep niet zo’n weerzin bij mij op als Hans Warren.
Ik heb zijn “Geheime dagboeken” van a tot z verslonden. Ik vond ze vanuit literair oogpunt hoogstaand en eenmalig en wat ze helemaal bijzonder maakte was dat Warren zich in zijn ongegeneerdheid juist heel kwetsbaar opstelde. Want noem mij de Nederlandstalige schrijver die je als lezer zo deelachtig heeft gemaakt in zijn twijfels over zijn sexuele geaardheid en identiteit en de gevoelens van verscheurdheid die dat bij hem teweeg bracht.