Dat we allemaal rollen spelen, is zonneklaar. Zonder zou een samenleving niet behoorlijk kunnen functionneren. Sterker nog, we ontkomen er niet aan om onze rollen te vervullen, meerdere ook nog meestal. Want je bent, om maar eens een voorbeeld te noemen, vader, broer, zoon, vriend, geliefde, werknemer, tennisser, bridger, klusser, enz. tegelijk, met daaraan telkens weer een andere rol en bijbehorend rolpatroon verbonden. En daar is niks mis mee, zoalng alles loopt zoals het loopt en niemand schepjes er bovenop doet, waardoor er een toneelvoorstelling dreigt te ontstaan, waar andere deelnemers dan weer geen raad mee weten. Het moet herkenbaar blijven en vooral het ongemak voorkomen dat gaat ontstaan als mensen hun natuurlijke rol vergeten, daaruit vallen en toneel in het sociaal verkeer gaan spelen, vanuit de gedachte en met het motief dat dat hen het meeste profijt oplevert, in de vorm van bijvoorbeeld sympathie, instemming, toestemming. Met behulp dus van vooral niet tegen de haren instrijken, met de heersende wind meewaaien, naar de mond praten. Wat dus ingegeven wordt door opportunisme, winstbejag en het egocentrisme, de koestering van het eigenbelang, hoewel het ook defensief gedrag kan zijn dan wel zelfbescherming uit een gevoel van onzekerheid.
Met als enig gevolg dat de direkte omgeving haar balans verliest, uiteindelijk niet meer weet uit welke hoek de wind waait en door zo’n meegaandheid wel altijd verrast moet worden en onzekerder wordt. Dat is ongeveer het gedachtenpatroon dat zich stelselmatig bij mij ontwikkelt als ik met bepaalde mensen te maken krijg die mij achteraf steeds weer teleurstellen als ik via de U – bocht dan wel uit de tweede of derde hand meningen te horen krijg die haaks staan op hetgeen betrokkenen rechtstreeks mij met de vriendelijkste lach van de wereld vertelden. Is het dan gek dat ik het dan even niet meer heb en uit de grond van mijn hart, d.w.z. oprecht gekwetst en tegelijk misleid, voor mijzelf vraag of betrokkenen hun echte gezicht willen tonen? Waar het bij moet blijven en verder ook niet opschiet omdat het leven bij hen en bij mij gewoon verder gaat in de richting van de volgende ontmoeting waarin zij hun Januskop weer zullen tonen en ik opnieuw niet mijn echte antwoord krijg, zal ik achteraf merken. Zodat de cirkel nooit rond komt en deze kwestie blijft bestaan en dus kennelijk onuitwisbaar tot mijn leven behoort. Of ik dat nou leuk vind of niet. En dat dankzij mensen met hun gebreken.
robschimmert 