Wat was nou eigenlijk het beslissende moment, dat omslagpunt waardoor ik in de gaten kreeg dat ik echt oud aan het worden was. Dat hoeft nog niet eens met mijn zelfbeeld te maken te hebben, met de wijze waarop ik naar mijzelf kijk en mijzelf ervaar. Voor mij gaat die vlieger zeker niet op omdat ik altijd positief en optimistisch in het leven heb gestaan en er dus niet over piekerde om dat bestaan als een aflopende zaak te beschouwen. Geen aanleiding in mijzelf en in mijn levenshouding om zo maar, omdat de leeftijd daar om zou vragen, de handdoek in de ring te gooien. Geen haar op mijn hoofd die er ooit over heeft gepiekerd om mijzelf out of the blue oud te verklaren. Het is mij op enig moment gepasseerd, die konstatering dat ik oud aan het worden was en sindsdien ben ik dus heftig op zoek naar het omslagpunt waar dat opeens heeft plaats gevonden. Zo zeker als wat weet ik dat het dus niets met leeftijd te maken heeft noch met het feit dat ik alweer een paar jaar mijn AOW ontvang, of met de omstandigheid dat mijn gedachten en opinies niet altijd meer van deze tijd zijn dan wel dat ik het tempo en de polsslag van deze tijd niet altijd meer kan bijhouden. Hoevelen die stukken jonger dan ik zijn, hebben daar niet evenveel moeite mee? Dus dat kan ik allemaal als niet relevant in mijn zoektocht schrappen.
En al helemaal niet word ik de goede kant op geholpen door mijn vaardigheid, of noem het voor mijn part mijn handigheid, dat ik me nog steeds niet zittend hoef aan – en uit te kleden. De bekende sprongetjes om in mijn sokken respektievelijk broekspijpen af te kunnen dalen gaan mij nog steeds goed af, zodat ik me in dat opzicht ook nog tot een jongere garde kan rekenen. Blijven over die kleinigheden, die elk voor zich niet zoveel voorstellen, maar waarvan de optelsom precies voor die hinders en ongemakken zorgen die waarschijnlijk bepalend ervoor zijn dat je echt tot de oudere garde bent gaan behoren. Zoals die tintelende vingers, die eerder slapende voet, dat medicijn dat je nu echt moet gaan innemen om ergere kwalen te voorkomen, de stijfheid na een langdurige zelfde houding en de gemiddeld lagere snelheid waarmee je door het leven en over de autowegen gaat. En natuurlijk dat geheugen dat niet meer zo effectief werkt, met een onmiskenbare invloed op het leervermogen, waar je duidelijk op blijkt in te teren. Dat zijn de serieuze signalen, heb ik begrepen, die ik mij ter harte heb genomen, met voorbijgaan aan de stigmatisering als zodanig, waarmee jongeren je gemakshalve maar voor oud verklaren en verslijten. Want daar kan ik niks mee en hoef ik niks mee, omdat ik er wel zelf bij wil zijn als mij dat overkomt. Zonder mij zal dat dus niet gebeuren.
robschimmert 
Ik heb altijd tegen mijn vrouw gezegd dat als ik zou gaan rijden als een bejaarde ik onmiddellijk mijn rijbewijs zou inleveren…. Met 60 over een 80 km weg is voor mij echt de grens. Als ik het stuk van bij jou tot aan de grens in beek bij het tuincentrum met een gemiddelde van minder dan 80 rij lever ik het in… Even na de molen zie ik zelfs oudjes met 50 de bocht nemen…. Als je voorop in de file rijdt vind ik niet normaal.