Het zal ons toch niet gaan overkomen dat wij in Nederland met dezelfde toestanden worden gekonfronteerd als in Italië en de Verenigde Staten waar de partijbelangen en het eigen gelijk ver uitgaan boven het belang van het land en haar bevolking? Met als gevolg dat het hele bestuursapparaat stil valt en er zich een crisis over die landen uitrolt die zijn weerga niet kent. Waar wij dan sowieso de gevolgen van gaan ondervinden. Maar uiteraard kan de Nederlandse politiek daar nog een schepje bovenop doen en laten zien dat er voor de kollega’s in die landen niet hoeft te worden ondergedaan in kortzichtigheid en eigengereidheid. Met natuurlijk Alexander Pechtold met zijn neus weer vooraan. Want als er iets voor hemzelf te halen valt, dan moet je juist bij hem zijn. Bij het Lente – akkoord was hij ook al haantje de voorste om het applaus te oogsten, nadat hij had gemerkt dat wendbaarheid – want flexibiliteit kon je het onmogelijk noemen – op dat moment het meeste loonde, omdat hij met zijn initiatief en de helpende hand het kabinet – Rutte I uit de brand hielp. Wat op dat moment op de nodige sympathie kon rekenen. En omdat hij daar dus de smaak van te pakken heeft gekregen en tegelijk ook het goede gevoel ontwikkeld, mobiliseert hij nu de volledige oppositie om het tweede kabinet Rutte vooral niet te snel te helpen met het realiseren van bezuinigingen die immers op weinig sympathie kunnen rekenen.
Er is immers voor Pechtold zelf even niets te halen nu alle seinen van de economie op rood staan en er toch wat moet gebeuren. Dus klampt hij zich vast aan de tactiek van de obstructie, probeert hij tegen te houden wat er tegen te houden is en voelt hij er dus niets voor om zich een nationaal akkoord over die bezuinigingen in te laten rommelen. Zoals hij dat zo fijnzinnig benoemt. Wat dat opschiet, mag Joost weten. Nederland in elk geval niet in de penibele economische situatie van dit moment waarin hoog spel als Pechtold nu speelt niet aan de orde is, maar toch blijkbaar als optie geldt omdat in de Italiaanse en Amerikaanse omstandigheden het nut van het tegendeel nog niet is bewezen. Reden waarom D’66 dat zich ooit als ‘Het redelijk alternatief’ aanprees, beter haar koers kan veranderen en dat motto waar gaat maken. Omdat Nederland de eigengereidheid en het opportunisme van haar fractieleider kan missen als kiespijn als het op draagvlak, gezamenlijkheid en het gezonde verstand aankomt om te kunnen overleven. En eigen belang en de glorie van Pechtold nu eens even niet tellen.
robschimmert 