Ouderwets schoenen poetsen?

Al vaak heb ik de staf gebroken over vondsten en nieuwigheden die als openbaringen aan de consumenten werden gepresenteerd, terwijl naar mijn mening de vraag alleszins gewettigd was wat daarmee in feite werd toegevoegd aan het geluk, het persoonlijk welbevinden van diezelfde consument die toch al zijn plek en zijn draai moest hebben gevonden in de volmaakte staat van welvaart, die immers zijn deel was geworden. Wat ontbreekt daar nou nog aan, was mijn stelling, als er zoveel overbodigs als een Senseo, vaatwasser, elektrische tandenborstel, Nespresso, TomTom op de markt gebracht wordt zonder dat er in feite een serieuze en uitgesproken behoefte aan was. Voor het gemak van de productiebedrijven, die namelijk moeten blijven draaien, werd al dit fraais dus in het leven geroepen. Met dank aan de jongens en meisjes van de reclame en de marketing, die ons deze waar ook weer fijn op de mouw hebben gespeld. En hoewel ze ogenschijnlijk dus hun werk goed hebben gedaan, hebben ze het er ook lelijk bij laten liggen en een beurt vies voorbij laten gaan.

Terwijl ze juist voor open doel hadden kunnen scoren, merkte ik deze week toen ik er ten langen leste niet meer onderuit kwam en dus mijn schoenen moest poetsen. Laat iemand maar opstaan die durft te beweren dat dat zijn of haar hobby is. De grootste rotklus dus die je je kunt bedenken. En dat is ook nog eens al tientallen jaren zo. Want vijftig, zestig jaar terug had ik er al een pesthekel aan en sindsdien is er niets in veranderd. Zodat de vraag op zijn plaats is wat al die marketeers en reclamemakers in die jaren hebben gedaan. Met hun ogen open dus zitten slapen terwijl ze de vragende consument en de kopende klant op hun wenken hadden kunnen bedienen. Wat is hier aan de hand dat we met borstel, doek en schoensmeer nog steeds in de vijftiger jaren verkeren en het woord innovatie hier kennelijk niet van toepassing is of nog moet worden uitgevonden? Of heb ik misschien de boot toch grandioos gemist en zit ik nog altijd zo ouderwets wat aan te klooien, met de pest in mijn lijf, terwijl meneer Unilever ook hier inmiddels haar hemel op aarde heeft weten te realiseren?