Berichten uit Kameroen (8) – gastblog

Ik ben naar het oerwoud geweest, maar dat had ik in mijn fantasie toch veel mooier gemaakt dan haar werkelijkheid mij te bieden had. Het bleef nog altijd mooi, maar niks geen humidity te bekennen, ook omdat we nu in het droge seizoen zijn. En natuurlijk wordt mijn perspectief ook bepaald door het hellingbos bij Geulle. Waardoor oerwoud al snel tegenvalt. De rit er naar toe was het spectaculairst. Ik zat tussen twee mannen op een motor, die weliswaar niet harder ging dan 60 kilometer, maar het niet minder eng maakte op die onverharde wegen en al die losliggende steentjes. Maar mensen zijn hier wel wat gewend. Op de weg terug zaten we met acht volwassenen in een auto, vier voor en vier achter. Aan echt comfort wordt hier dus niet gedaan. Met mijn stoelgang ging het al langer wat minder, of misschien iets te goed. Afgelopen zondagavond heb ik het geweten. Ik hield niets meer binnen en moest zelfs van water overgeven. We zijn naar het ziekenhuis gegaan, waar ik een nacht moest blijven. Wat hier dan ook snel gebeurt. Dat is de gewoonte in Kameroen. Pillen hielpen niet, ik kreeg ze niet doorgeslikt noch hield ik ze binnen. Waarna ik een infuus aangebracht kreeg en mij vijf tot zes zakjes met vocht en medicatie werden toegediend. Een kollega bleef bij me slapen. Dat is vrij normaal hier, net zoals een vriend of een familielid het eten voor je regelt. Dat is niet in de opname begrepen.

Uiteindelijk werden mij 32 pillen per dag voorgeschreven voor de duur van een week. Hoewel dat wel erg uit de losse pols bleek te zijn gedaan omdat de paracetamol in dubbele hoeveelheden in de dagmedicatie was opgenomen. Met een beetje correctie van mijn hand kwam ik uit op twintig pillen per dag die ik een week lang moest slikken. Echt blij was ik er niet mee, maar ik krijg ze tenminste wel gewoon door mijn keel. Wat ook erg opvalt is dat men heel zorgzaam is, bezorgd en ook veel belangstelling toont als je ziek bent en als men daarvan weet. Dat is leuk en helpt waarschijnlijk ook wel bij het herstel. Al met al begin ik al weer aardig op te knappen en moet ik nog alleen die 140 pillen opmaken. Het eten is vaak toch veel te vet, met vooral veel, heel veel eieren en pannekoeken. De ochtend dat ik in het ziekenhuis lag, kreeg ik als ontbijt bijvoorbeeld een spaghetti – omelet. Je moet maar op het idee komen als je er van huis uit niet aan gewend bent. Mijn presentatie voor de leerkrachten is naar morgen verschoven omdat ik afgelopen maandag niet heb gewerkt. Het lesgeven gaat soms wel wat beter, maar de kinderen luisteren over het algemeen niet goed naar me, terwijl ze mij vooral bijzonder en vreemd blijven vinden. Vanmiddag was er ook weer zo’n hele groep kleuters die van louter nieuwsgierigheid om je heen hangt en die je niet eens vrij naar de WC laten gaan, want ze willen de white man ook wel eens op de WC bezig zien. Dat is immers superinteressant.

Advertentie