Berichten uit Kameroen (6) – gastblog

Natuurlijk blijf je hier voortdurend je eigen leefwereld en gedachtengoed met je meedragen. Je onbevooroordeelde houding helpt je ook niet altijd, terwijl je culturele empathie het wel gedurig moet laten afweten. Het is nogal een kloof die je ineens ondervindt en doorvoelt. En zo is het soms behoorlijk lastig om je echte mening te geven. Uit respect houd je jezelf toch wat in. Pedagogisch vind ik de mensen hier over het algemeen zwaar tekort schieten. Veel positieve signalen worden er niet afgegeven. Des te meer krijgt een kind het ingepeperd dat het een dom dan wel slecht kind is. Op deze maandag heb ik les gegeven over Nederland aan de hand van leuk materiaal van een andere vrijwilliger. En opnieuw viel mij weer op dat de kinderen hier zo ontzettend afhankelijk zijn van de controle door hun leraar. Want is die weg, dan ontstaat meteen chaos. En dan kun je om het hardst schreeuwen om orde en aandacht, maar dan blijkt ook weer dat de kinderen veel harder kunnen schreeuwen dan jij. Anders wordt het als ze zelf aan de slag kunnen, door gezamenlijk liedjes te zingen en woorden van het bord op te lezen en na te zeggen. Wel zo leuk was het om vandaag met een jongetje van acht jaar te kunnen werken. Dat jongetje bleek erg beperkt, kende bijvoorbeeld geen kleuren, kan nauwelijks praten, laat staan dat er iets in de vraag – en antwoordsfeer was te verwachten. Ik kreeg het beeld van een autistisch kind, maar dat kun je niet zo maar gaan roepen. Hoewel van mij half en half wordt verwacht dat ik wel een gesprek in die zin aanga.

Ik werd daar zelfs direkt mee gekonfronteerd toen een vader van een verstandelijk beperkt meisje werd geroepen en aan mij, zonder dat er dus sprake was van een hulpvraag, kenbaar werd gemaakt om maar eens met de man te praten. Ik heb alles maar wat in het midden gelaten tijdens het gesprek en mij eigenlijk beperkt tot het advies om haar veel praktische dingen te laten doen, ondanks dat ik ook wel zag dat de man door had dat zijn dochter niet kon leren, maar nog een beetje hoopte dat dit door het onderwijs wat zou herstellen. Ik ben ook nog naar een begrafenis geweest, dat toch meer op een feest lijkt. Hebben wij onze koffietafel, hier in Kameroen is er een gezamenlijk maaltijd, zijn de gasten bont gekleed en zorgt een muzakband voor de muzikale omlijsting en aankleding. Ja, en dan heb je de zondag waarop het geloof driftig wordt beleden in vele kerkdiensten en je telkens wordt aangeklampt door mensen die je mee naar binnen willen krijgen. Voor hen was er bij mij geen succes weggelegd omdat het geloof en al haar uitingen mij langzamerhand de neus uit beginnen te komen. Voor het overige de bekende mannelijke avances die bij zo’n lazy sunday afternoon schijnen te horen, maar waar je toch niks wijzer van wordt. Nog een aardigheidje ter afsluiting. Dat zijn de curieuze namen die aan kinderen worden gegeven en waaruit toch weer iets van dankbaarheid spreekt. Want Comfort, Gift, Better, Lovely, Napoleon, Precious, Pride en Innocent klinken toch echt anders dan Sem, Bram, Seth, Saar of Lot.

Advertentie