Over het algemeen laat ik mij niet op de kop zitten door het weer. Ik heb geen last van wisselingen erin, waar we hier in Nederland immers bij de vleet mee te maken hebben. Ik ben er eigenlijk zo aan gewend dat geen enkele weersomstandigheid mij gauw in de kouwe kleren gaat zitten of dat ik er ondersteboven van raak. Als een echte Hollandse jongen kan ik mijn jasje laten waaien zoals de wind waait. No problem en geen issue in tegenstelling tot wat steeds vaker bon ton wordt, namelijk een opgewonden goegemeente zodra het weerbeeld of een verwachting daarvan iets afwijkt van het gemiddelde, van wat we gewoon plegen te zijn. Ik raak er niet door van streek. Hoogstens windt het mij op en vind ik het best leuk de reuring die dat allemaal teweeg brengt. Is dat voor mij de gebruikelijke gang van zaken rond het weer en de weerpraatjes en – prognoses, sinds een maand of twee is er toch iets anders en opvallends aan de hand, dat mij met het vorderen der dagen steeds meer begint te raken. En eigenlijk eens te meer omdat ik niet de indruk heb dat het anderen ook maar een ietsje in beweging brengt. Terwijl het verschijnsel waar ik last van heb, mij beslist niet alleen op kan vallen.
En ik sluit evenmin uit dat het zich beperkt tot een enkel deel van het land, het diepste Zuiden, wat aan de geldigheid van mijn waarneming en ervaring verder niets afdoet. Ik begin namelijk stik veel last te krijgen van die ellendige grauwsluier die ik nu voor mijn gevoel al twee maanden aaneengesloten boven mij zie hangen en die aan alle kanten dicht is, want geen zonnestraaltje doorlaat. Afgelopen woensdag heb ik even dat kille grijsblauwe winterlicht gezien, maar daartoe bleef mijn verlichting en opluchting beperkt. Met als gevolg dat dat grijze grauw, dat ook nog geen temperatuur van meer dan drie graden toelaat, mij steeds zwaarder te moede wordt. Normaal gesproken zou er niets met mij aan de hand zijn omdat ik dus vertrouwde op die typische Nederlandse veranderlijkheid van het weer. Maar die begint mij dus lelijk in de steek te laten. Ik weet het dus even niet meer en vrees dat dit nog wel weken kan voortduren met die grauwsluier die op mijn stemming en mijn bestaan begint te drukken. Wat ik dus nog nooit heb meegemaakt. Is dit dan de winterblues en word je daar ontvankelijker voor naarmate je leeftijd stijgt? Zou zomaar een leermoment opleveren en ervoor zorgen dat dit nadeel toch nog een voordeel heeft.
robschimmert 
De herfst en winter negeer ik gewoon, qua weer. In de lente en zomer kan ik het echter ook niet goed hebben als het slecht weer blijft. Maar ja, wie weet; misschien wordt het wat moeilijker als je ouder wordt om jezelf geheel zelfstandig op gang te krijgen en te houden. Mijn moeder kon er ook niet tegen, tegen dat grijze weer, maar weet niet meer of dat alleen op latere leeftijd was.
Conclusie: Je laat je dus wel degelijk imponeren door het grauwe weer…Agnès
p.s. voor volgende week wordt er zonnig weer voorspeld…!!!!!
Door het voortduren ervan…
Een bekend probleem, dat je kennelijk nog niet eerder ervaren had. Mijn vrouw en vele anderen hebben het in extreme mate. Er is er ook een oplossing voor: Vakantie in een zonniger oord. Helaas kan dat alleen zolang er geen belemmeringen zijn, zoals o.a. financiële.