Ik ben van Buea naar Mamfe gereisd. We dachten om 10 uur ´s ochtends te vertrekken. Maar dat werd 16.00 uur ’s middags. ‘Dat is Afrika’. Op zich is al dat wachten best goed uit te houden aangezien dat vrij normaal hier is. Maar er kunnen zich niettemin situaties voordoen dat het je ineens wel de keel uit hangt. Zo liet mijn begeleider, waarvoor ik wel betaald had, het ondanks een gemaakte afspraak ’s ochtends weer afweten en kwam hij ’s avonds ineens op de proppen. En kijk dan nog maar goed uit met er iets van te zeggen omdat de man heel erg gerespecteerd wordt. Dus daar sta je dan wel met je goeie gedrag en de gemaakte afspraak. De reis naar Mamfe, die dus al met een zware vertraging begon, ging over een slechte en onverharde weg en duurde 9,5 uur in plaats van de aangekondigde vijf uur. Dat kwam omdat we een tricycle, een gemotoriseerd taxiwagentje, moesten kopen waarna we met drie van die voertuigen gezamenlijk dat traject aflegden met een gemiddelde snelheid van vijfentwintig kilometer per uur. Ook door de lekke band die we natuurlijk moesten krijgen en na vele malen herhaalde verzekeringen dat we er bijna waren, kwamen we om half twee ’s nachts op de plaats van bestemming aan.
Waar ik een behuizing toegewezen kreeg die nog het meest van een gevangeniscel weg had, met uitsluitend beton, een bed en een metalen bureau. Ik bleek gehuisvest te zijn bij madame Elna (33), haar man en hun twee kinderen, Gift van vier jaar en Better, die een jaar oud was. Verder inwonenden waren een broer van Elna en een nichtje van 11 jaar, dat alleen maar gecommandeerd werd en zich voor de rest op de achtergrond moest houden. Zo gaat dat in de lokale kulturen in Kameroen en dat betekent dat als je zelf wat ouder wordt dat je dan hetzelfde gedrag in de richting van jongere kinderen gaat vertonen. Natuurlijk kreeg ik meteen met allerlei praktische lastigheden te maken. Zo was er bijvoorbeeld direkt al een tijdje geen stromend water. Waardoor je van de nood maar een deugd maakt en dus met je hoofd in een emmer gaat hangen om het haar te kunnen wassen. Daarmee dus gekonfronteerd leer je wel heel efficient met water om te gaan. Maar dat was nog een kleinigheid. Want het meest spectaculaire van de zondag was wel het bezoek aan een mis van de Full Gospel Kerk, waarover ik morgen meer zal vertellen.
robschimmert 
Zo val je met je neus in de boter, maar daar hoef je niet eens voor zover weg te gaan. Zo gaat het met asielzoekers ook… Die moeten ook wennen aan andere culturen. De mensen daar weten niet beter.