Van alle tijden

Van voortschrijdend inzicht krijgen we allemaal meer of minder last naarmate onze jaren vorderen. We weten het met onze ervaring altijd beter en hebben ons oordeel veel eerder klaar zonder nog acht te slaan op de valkuil waarin we dan meestal op hetzelfde moment donderen. Want zoveel onderscheidingsvermogen blijken we toch nog niet te hebben bereikt waardoor we de fouten des te eerder bij anderen, met name een jongere generatie, zien, die wij nota bene indertijd met onze blik op oneindig net zo hebben begaan en waarmee we zelfs onze eigen ouders hebben nagedaan en ook zijn nagegaan. Dus komt het verstand inderdaad wel met de jaren, maar blijken we niets beter te zijn dan diegenen die ons voorgingen en dan hen die ons opvolgen. Dat merkte ik gisteren tot mijn eigen schande en schaamte toen ik weer eens iets te snel met een oordeel klaar stond over twee jongelui die met hun net geboren kindje zo nodig (let op de toon!) een paar dagen naar de Ardennen moesten. Wat natuurlijk ridicuul en onverantwoord was en tegelijk getuigde van dat typische egocentrisme dat de huidige jeugdige generatie zo eigen is. Wel de lusten, maar op de loop gaan voor de lasten.

Oftewel, het moet vooral niet te moeilijk worden, was mijn haastig getrokken konklusie die ik eigenlijk op hetzelfde moment moest inslikken toen ik mij opeens realiseerde dat mijn ouders ook met mij op een manier waren omgegaan waar je even goed vraagtekens bij zou kunnen zetten. Want zorgeloos en nonchalant, om geen erger woorden te gebruiken, mag je het toch noemen dat zij mij, terwijl ik nog geen half jaar oud was, rustig buiten in de kinderwagen in het zonnetje lieten staan, terwijl ongeveer een kilometer verderop de spoorbrug over de Lek hevig gebombardeerd werd. En dan hebben we het over tachtig jaar geleden. Het was middenin de Tweede Wereldoorlog, waarvan Culemborg dus op gezette tijden de trekken thuis kreeg. Zo ook op die voorjaarsdag, waarop mijn ouders zich minder druk maakten dan ik nu wel achteraf doe. Hoewel ik daarbij ook meteen de deksel op de neus kreeg toen mij werd voorgehouden dat ik geen draad beter was getuige het feit dat ik aan het eind van de zeventiger jaren ook zo nodig twee weken naar La Grande Motte op vakantie moest, met drie kinderen die een, twee en vier jaar oud waren. Of ik toen helemaal bij zinnen was en mij wel realiseerde dat dat door mij bekritiseerde gedrag dus van alle tijden is en ik mij daar ook net zo aan bezondigd had. Zodat ik daarom maar vooral verder mijn mond had te houden….

Advertentie