Ondanks dat ik er wat verzekeringen had ondergebracht, heb ik mij nauwelijks het hoofd gebroken over de neergang van SNS Reaal. Ik heb tenminste niet dagelijks op het puntje van mijn stoel gezeten in gespannen afwachting van volgende dramatische berichten over die bank annex verzekeringbedrijf welke eens een veilig onderdak was voor het geld van kleine spaarders en vakbondsleden, maar een aantal jaren terug in handen gevallen was van graaiers die ondanks hun incompetentie ook zo nodig aan het grote gezelschapsspel van beleggen en riskeren mee moesten doen omdat de beloning wel eens een riante bonus kon zijn. Dat was in de tijd dat de bomen nog tot in de hemel leken te groeien en bijna niets onmogelijk bleek. Zelfs niet als je er zonder papier of bewezen geschiktheid aan mocht deelnemen. Wat SNS Reaal en in het kielzog van haar ellende nogal wat beleggers, hoewel dat meestal grote jongens, want institutionele beleggers waren, lelijk is opgebroken. Maar ja, wat wil je ook anders als de twee laatste toplieden van die zogenaamde systeembank in de verste verte niet gekwalificeerd bleken om zulke grote zaken te bekokstoven en voor elkaar te boksen. Zoals die Sjoerd van Keulen, die in zijn cv als meest markante prestatie heeft vermeld dat hij in de zestiger jaren zanger was van de rockband The Free ltd.
Daar kun je je mee vertonen zoals dan nu is gebleken. Om nog maar te zwijgen over zijn opvolger Ronald van Latenstein, die zich erop kan beroemen dat hij in elk geval gediplomeerd kok is. Zodat hij nu niet hoeft te wanhopen, nu het bij SNS Reaal voor hem zo fout is gelopen. Er is vast nog ergens wel een plaatsje voor hem in een keuken of achter een fornuis. Waar hij toch meer thuis hoort dan in de bestuurskamer van een grote bank, zoals het al evenzeer de vraag is hoe hij daar heeft terecht kunnen komen. Wie of wat heeft er zitten slapen waardoor dit onheil heeft kunnen gebeuren dat de belastingbetaler miljarden kost? En hoe konden deze amateurs op sleutelfuncties terechtkomen? Vast staat dat de Nederlandse Bank die zich toch toezichthouder noemt, het allemaal heeft zien passeren zonder een kritische noot daarbij te plaatsen, laat staan een vraag te stellen. Omdat laissez – faire, laissez – aller kennelijk daar nog in hoofdletters wordt geschreven, wat het ook mogelijk maakte dat een gewezen politieman bankiertje mocht spelen met alle fatale gevolgen vandien zonder dat er iemand zich toen al gewaarschuwd achtte. Zodat de konklusie meer dan gerechtvaardigd is dat het bij De Nederlandse Bank kennelijk barst van de ezels, die in staat zijn om zich wel voor de tweede keer aan eenzelfde steen te stoten. Met de gerede twijfel of er nu wel daaruit lering zal zijn getrokken.
robschimmert 
De belasting betaler heeft dan ook enige reden zich slachtoffer te weten. Zij betalen niet alleen via de belasting mee aan deze grappenmakerij, maar indirect ook nog eens via hun bank, want je denkt toch niet dat de bedragen die de andere banken moeten leveren uit de lucht komen vallen. Nee, dan de aandeelhouders die, mag je toch hopen, bewust risico’s zijn aangegaan met het aanschaffen van die aandelen. Die voelen zich nu bekocht, en willen toch geld zien, terwijl ik altijd dacht dat je in geval van winst je winst neemt en in geval van verlies je verlies (ook als dat verlies door grootheidswaanzin en mismanagement is ontstaan).
Laten we eens beginnen met die Nederlandse bank te saneren. Want wat daar zit is ook geen knip voor de neus waard. Voor de rest sluit ik me bij je aan. Je zou je moeten schamen als je Sjoerd heet…