Onze moderne geschiedenis kent genoeg schandvlekken die nadrukkelijk uit ons kollektieve geheugen weggewerkt zijn omdat wij geleerd hebben om ons ervoor te schamen. Zoveel beschaving en inzicht in onze eigen tekortkomingen hebben we intussen wel verworven. Wat niet wegneemt dat het toch wel eens dienstig is om nu en dan in dat verleden te duiken en onszelf de spiegel zo voor te houden, dat we blijven beseffen waar we nu staan en vanwaar we zijn gekomen. Want het is immers toch niet zo lang geleden dat het volgende speelde. Het liep tegen het eind van de Tweede Wereldoorlog. Dus we schrijven circa tachtig jaar geleden. Een mensenleven. Plaats van handeling is Margraten waar op geconfisqueerd boerenland gesneuvelde Amerikaanse soldaten moeten worden begraven. Dagelijks en met honderden tegelijk, in de beroerdst mogelijke omstandigheden. Het was namelijk winter, waardoor de grond of doordrenkt en modderig was of keihard bevroren. Daarnaast was de stank ondraaglijk en niet te harden, omdat de lichamen vaker al in een staat van ontbinding verkeerden. Een hondse klus die teraardebestelling dus, die dan ook werd toevertrouwd aan 260 zwarte Amerikaanse militairen, die immers voor ondersteunende taken in de breedst mogelijke zin ingezet werden.
Want het vechten werd nog altijd niet aan ze toevertrouwd, honderd jaar nadat de slavernij was afgeschaft. Zo snel ging de emancipatie van dit volksdeel ook weer niet in zijn werk, met als gevolg dat deze tweederangsburgers ook op de akkers bij Margraten nog eens voelden wat het was om zwart te zijn en dus belast te worden met het rottigste en tegelijk meest eervolle werk, namelijk het bewijzen van de laatste eer aan de blanke, in de strijd omgekomen broeders. Groter kon die paradox bijna niet zijn, welke ook nog eens in een rechte lijn door de recente Amerikaanse geschiedenis loopt naar het nu, naar 28 januari 2013, de dag waarop een zwarte Amerikaanse president sinds een week zijn tweede termijn aan het vervullen is. Maar of daarmee de plaats van de zwarten in de hoofden en harten van alle blanke Amerikanen veranderd zal zijn, is hoogst twijfelachtig. Want het is, denk ik, nog altijd geen lolletje om als kleurling in de Missisippi – delta, in Alabama, in die oorden waar de rednecks royaal aanwezig zijn, te wonen of zelfs voor even te verblijven. Omdat de weerstand tegen verandering daar toch op zijn hardnekkigst blijkt en die paradox nog altijd niet begraven lijkt.
robschimmert 
kleurrijke caleidoscoop van associaties, geweldig die vertakkingen vanuit de wortels van slavernij naar de fruitbomen in Margraten. Wanneer de bloesem in volle pracht is ga ik er graag heen. Het blijft overweldigend en went nooit.