Het is typisch zo’n plaats die erom vraagt om over het hoofd gezien te worden. Vandaar dat 
ze ook nu pas aan bod komt in de reeks van grenspassages op dit weblog. Je rijdt er namelijk in no time doorheen en je hoeft er in feite ook niets van te zien omdat het zich ook weer kenmerkt door die typische Waalse groezeligheid, hoewel het op de grens van de Duitstalige Oost – Kantons ligt. Welkenraedt kent ook dat verval dat vooral tot uitdrukking komt in gebarsten asfalt en afbladderend verf. Verwacht er langs de doorgaande weg die de plaats door midden snijdt, vooral geen architectonische hoogstandjes. Huizen wedijveren met elkaar in fantasieloosheid. Vandaar dat de automobilist zich haast om zo snel mogelijk in Vaals dan wel in Eupen te komen. Want verwacht hier verder niets anders dan dat kolossale emplacement, dat Welkenraedt en haar negenduizend inwoners te danken hebben aan haar ligging zo vlak bij de Duitse grens, aan de spoorlijn van Aken naar Luik.
robschimmert 
treffend geschetst.