Hoewel vaker door mij in positieve zin bezongen, gebiedt de eerlijkheid mij ook te erkennen dat het dorpsleven evengoed zijn schaduwkanten kent. Als je je ogen er namelijk goed de kost geeft, dan blijk je er toch erg eenzaam te kunnen zijn. Met name als je dat net niet wilt zijn en naarstig op zoek bent naar die kontakten zonder welke je niet kunt en niet wilt leven. Waardoor het je juist overkomt dat je de aansluiting met je omgeving mist. Teveel gevallen ken ik waarin het scheef is gelopen om nog te denken dat het toeval is dat het zo is gegaan. Integendeel, hoewel ze telkens op zichzelf stonden, hadden ze ook gelijkenissen die je des te meer aan het denken zetten. Wat dus met mij gebeurde naar aanleiding van een specifieke situatie waarin iemand op eenzelfde wijze verzeild is geraakt als eerder anderen al overkwam. Hier ging het om een vrouw die een jaar of vijfentwintig geleden in ons dorp kwam wonen. Nog jong. Net getrouwd. Een echtgenoot die hoog opgeleid was. Dus ogenschijnlijk waren alle voorwaarden aanwezig voor een zorgeloos en sprankelend leven. Wat zich de eerste jaren dan ook ontrolde. Er kwamen kinderen die opgroeiden en via de basisschool hun plek vonden in het verenigingsleven. Met in hun spoor hun moeder die daarin het voor de hand liggende aanknopingspunt vond om kennissen en vrienden op te doen. Wat tot dan lastig was verlopen met een man die een drukke baan had, terwijl ze zelf alle tijd nodig had om haar gezin op orde te houden. Dus stortte zij zich met volle overgave in allerlei aktiviteiten die in het verenigingswerk besloten lagen.
Ze pakte alle mogelijke baantjes met beide handen aan, om bezig te zijn, maar vooral om tot ontmoetingen te komen. Waarbij het meteen al opviel dat zij daar nauwelijks een maat in kende, wat zich in een paar jaar van kwaad tot erger ontwikkelde. In die zin dat alles en iedereen zich tot haar richtte als er weer een klus moest worden gedaan waar niemand echt trek in had. De ware duvelstoejager had men in haar gevonden. Ze was niet alleen goed, maar ook stapelgek, zong het steeds vaker in het dorp rond. Wat zich volledig aan haar waarneming onttrok, omdat ze het gewoon te druk had om nog met mensen echt in kontakt te komen. Ze sprak er genoeg, maar ze merkte niet dat de werkelijkheid, die van het dorp, zich steeds meer buiten haar afspeelde. Ze was altijd alleen onderweg, van klus naar probleem, van oplossing naar een volgende aktiviteit, zonder in de gaten te hebben dat ze een eenling was aan het worden met wie niemand zich nog liet zien. En dat ook niet wilde omdat er dan snel stokken gevonden zijn om de hond mee te slaan. Want ze werd niet representatief gevonden, luidde de smoes om haar niet in die kringen te betrekken die een dorpsleven vaker vullen en hoewel ook soms benauwend, toch aangenaam kunnen maken. Buiten die boot viel zij dus, waarna snel van het een het ander kwam, omdat de lijnen in zo’n kleine gemeenschap erg kort zijn zodat ieder oordeel, fout of goed, al snel bevestigd is. Welk lot haar met de volle laag trof. Met als gevolg dat ze in dat alleen zijn nu nog harder en, zo lijkt het, wanhopiger rondfietst van plek naar taak om vooral haar eenzaamheid en eigen tragiek te kunnen ontkennen.
robschimmert 