Een prachtig gedicht vanochtend dat ik zelf geschreven zou willen hebben als ik het talent had gehad van Tom Lanoye (1958) van wiens hand dit ‘Het is een magere troost’ afkomstig is:
Het is een magere troost
dat alles moet verdwijnen
en ik je hoe dan ook op een keer
toch zou moeten missen, bij voorbeeld
door de dood. Ik hou van je, al
kunnen we waarschijnlijk niet meer
worden wat we vroeger waren of dachten
te zijn. Geen verhalen over afkeer,
over waanzin of grote trouw: ik
verlang naar toen terwijl
ik ouder word. Ik denk
nog veel aan jou.
robschimmert 
Inderdaad Rob, schitterend gedicht.
Tine