Een offensiefje van Spekman

De oproep van PvdA-voorzitter Hans Spekman tot een ‘beschavingsoffensief’ tegen mensen die via sociale media bedreigingen uiten, anderen kanker en een langzame dood toewensen of zich racistisch uiten, riep bij mij al een dubbel gevoel op. Natuurlijk is het op zich prima dat deze verschijnselen aan de kaak worden gesteld. Maar aan de andere kant kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat het allemaal geen klap uithaalt omdat de groep die aangesproken wordt, nu eenmaal een ander communicatieniveau heeft met een toon waartegen de nuance en de redelijkheid die inherent zijn aan beschaving, op voorhand het onderspit moeten delven. Als die mensen al bereikt worden. Omdat de veronderstelling alleszins gewettigd is dat zij toch in een andere, een eigen wereld verkeren, waarin geen geluid van buiten doordringt en het dus ook logisch is dat er van daaruit slechts geschreeuwd en gescholden wordt. Autistisch heet dat, te meer omdat in die omgeving ook de eigen normen en waarden gelden, welke alle maatschappelijk geldende taboes en dones en not-dones overschrijden. Dat moet Spekman toch ook geweten hebben. Dat kan niet onbekend zijn voor hem met zijn jarenlange bestuurlijke ervaring.

Hij moet zijn pappenheimers kennen en weten dat tegen dat volk geen enkel kruid gewassen is, dus al helemaal niet zo’n door hem gelanceerd halfzacht beschavingsoffensief. Waardoor bij mij dat dubbele gevoel ontstaat, het idee dat het hele initiatief toch iets met publiciteit en scoren te maken heeft en mogelijk bedoeld is om de publieke opinie een beetje in de richting van de PvdA te masseren. Anders kan ik het niet zien en daarin word ik nog gesterkt door de in overeenstemming daarmee werkelijk schaapachtige reactie van Rutte die uiteraard ook niet weet wat hij ermee aan moet en daarom waarschijnlijk voor de vorm al dat krapuul dat zich zo op internet te buiten gaat, oproept om het debat wat chiquer te voeren met wat meer ironie, understatement en humor. Waarmee de man voor de volledigheid nog eens bewees helemaal buiten de werkelijkheid te staan omdat hij niets beters dan dit wist te verzinnen. Wat mij opnieuw tot de konklusie voert dat wij een arm en meelijwekkend land zijn met een premier die alleen maar lacht en voor de rest de handen in de lucht weet te houden als het ergens hevig uit de klauwen loopt en zelfs niet in staat is om een halfhartige, maar goed bedoelde poging zoals die van Spekman er een was, meer body en inhoud te geven.

Advertentie