Voor wie gedacht had dat er na de decembermaand toch wel een periode van rust zou optreden, waarin we gezamenlijk op adem konden komen, moet de eerste week van januari al meteen een koude douche hebben opgeleverd. De tucht van de kalender betoonde zich onverbiddelijk, wat zo ongeveer betekende dat al meteen na Driekoningen de aanloop naar het Carnaval zijn beslag kreeg in de vorm van het uitroepen van de plaatselijke prinsen, liedjeskonkoursen en galazittingen. En dat allemaal in het bestek van een week tijd. Althans in het Zuiden van Nederland, waar niemand dus een ademtocht werd gegund en nauwelijks de kans kreeg geboden om de kerstboom af te breken en alle versieringen op te ruimen. Want gezelligheid kent hier geen tijd, laat staan dat er plaats of tijd is voor dat moment van rust waar je als normale sterveling naar zou mogen snakken. Maar, zoals gezegd, wordt daar dus hier niet aan gedaan en gaat het feesten onverdroten door, omdat dat nu eenmaal de gewoonte is en dus inmiddels losgezongen is van stemming of welke aanleiding ook. Waarmee tegelijk het algehele ongemak is benoemd dat de weken die nu aanbreken, zo duidelijk kenmerkt en dit jaar nog meer dan andere jaren. Allereerst omdat er dus nog niet eens de kans is geweest om op adem te komen na de decembermaand met al haar feestelijke besognes.
Maar nog meer omdat in feite de echte reden om goed los te gaan en de ware voorpret te hebben, voorafgaand aan het Carnaval, ten enen male ontbreekt met loonstrookjes die onder de streep steeds lagere getallen tonen, met een werkgelegenheid die per jaar alleen maar verder afkalft, met de steeds luider verkondigde noodzaak tot bezuinigen die het leven van de burger bepaald niet vrolijker maakt plus daar aan toegevoegd de individuele waslijstjes van zorgen, van kommer en kwel, waar nagenoeg niemand zich van zal kunnen uitzonderen. Dus hoezo zou men zichzelf nog geweld aandoen om Carnaval te kunnen en willen vieren als er met de beste wil van de wereld geen serieuze aanleiding te vinden of te noemen is om in dat feest ten onder te gaan? Zodat het des te meer klemt als er links en rechts weer die stemmen te horen zijn die ertoe oproepen om vooral tegen alle verdrukking in die zorgen opzij te zetten, ze voor even te vergeten en vooral pret en plezier te maken. Zoiets als ontkennen, de andere kant opkijken en doen alsof er niets aan de hand is. Ondanks een werkelijkheid die echt anders is en die zich meteen in januari aandiende. Waardoor je dus wel echt goed gek moet zijn om die te negeren door gewoon verder te gaan met feestvieren, omdat dat nu eenmaal zo hoort en de goede gewoonte in het Zuiden zou zijn, omdat de sociale omgeving dat immers gebiedt.
robschimmert 