Een dag of vijf, zes geleden schreef ik al mijn bekommernis met de suikerstrooier van mij af. Waarna ik merkte dat als je eenmaal je blik in de keuken op scherp hebt gezet, je tegen wel tientallen ergernissen aan kunt lopen. Nu zal ik mijn lezers niet blijven vermoeien met de hele litanie die mijn gemoedstoestand in de afgelopen twee jaar toch wel rijk is geworden. Maar een enkele misstand wil ik toch niet ongemerkt en onbesproken laten passeren, te meer omdat ik er geregeld tegenaan loop en hem ook niet kan vermijden omdat in de apparatuur die daarvoor tot nu toe door mij is gebruikt, de oplossing niet beslotenblijkt te liggen. Zoals het evenmin helpt om het betreffende ingrediënt helemaal niet meer te gebruiken omdat dat een drastische ingreep in het smaakpatroon dat wij al zovele jaren hanteren, zou betekenen. Waardoor ik in feite gedoemd ben om mijn hele leven lang in die moeizame verhouding met de knoflookpers te blijven verkeren. Daar ziet het tenminste wel naar uit. Want dat is dat gehate instrument dat mijn plezier in het koken toch elke keer weer voor die enkele procenten vergalt.
En eigenlijk wel dubbel zo erg omdat ik zo langzamerhand het gevoel heb gekregen dat ik aan die ergernis ook nooit meer kan ontkomen. De irritatie wordt niet zozeer veroorzaakt door de hanteerbaarheid van de apparatuur. Daar is in feite niets op aan te merken. Maar des te meer door het gevoel van ineffectiviteit dat ze je geeft als je ziet dat van de te persen teen knoflook het merendeel in het instrument achterblijft en dus met een mes daaruit verwijderd moet worden, terwijl slechts een restant per saldo en dus geperst aan de gerechten kan worden toegevoegd. Waardoor je telkens gerede twijfels hebt of al die moeite daarvoor wel lonend is geweest als er zoveel uiteindelijk toch bij het afval terecht schijnt te moeten komen. En het nog vervelender wordt als je ook geen antwoord op die prangende vraag hebt noch een zicht op een eventuele oplossing. Zodat ik mij volledig aanbevolen houd voor de vondst of dat ei van Columbus dat mij die uitkomst uit deze impasse wel weet te bieden. Want waarom zou ik dit logje anders geschreven hebben?
robschimmert 
Tsja, je kunt al de stukjes afvalknoflook bij elkaar weer terug in de pers doen en dat dan weer persen, maar waarom niet een teentje pletten met een groot mes en dan in stukjes toevoegen? Of, te krijg bij ook and vinegar of de betere kookwinkel, een schoteltje met puntjes waar je het teentje over wrijft. Ook heerlijk. Eveneens mogelijk: een bol in de oven laten poffen, daar een prakje van maken en hoeveelheid die je nodig hebt gebruiken, rest in de koelkast bewaren. Er zijn tal van mogelijkheden. Succes.
Wow, bedankt voor al deze interessante alternatieven en suggesties!
Ik snij ze meestal klein en plet ze daarna met het mes. Dat is veel effectiever voor de kok die maar een paar teentjes nodig heeft. Het nadeel van zo’n pers is ook nog eens het schoonmaken. Bij mij ligt de pers dus ergens op een vuilnisbelt…