Rooms – Katholieke rancune

Als de Paus uitspraken doet over homosexualiteit en het homohuwelijk, waarvan de onverdraagzaamheid afdruipt, dan gaat dat bij mij het ene oor in en het andere uit, om de eenvoudige reden dat ik deze kerkelijke gezaghebber de laatste twintig, dertig jaar niet meer op enig realiteitsbesef heb kunnen betrappen. Waardoor hij wat mij betreft zijn moreel gezag allang kwijt is geraakt en hij door mij dan ook niet meer serieus kan worden genomen, ondanks dat hij binnen de Rooms Katholieke kerk nog de hoogste autoriteit is, die overigens elke wereldlijke relevantie mist. Binnen de Verenigde Naties heeft het Vaticaan, waarvan hij dus het staatshoofd is, namelijk dezelfde status als het Palestijns Gezag. Wat al meer dan genoeg zegt, maar kennelijk nog te weinig voor veel gelovigen die zijn woorden wel serieus nemen. Zodat het even begrijpelijk is dat er voldoende homosexuelen binnen de RK – kerk zijn die zich gegriefd en bedreigd voelen door zijn leerstellige uitspraken, die kerkelijk gezien er wel toe doen, waaruit ze daarom hun konsekwenties trekken. En blijkbaar in aanmerkelijke getale. Althans in Nederland. Zoveel is zeker gezien de geharnaste reakties van vertegenwoordigers van de clerus in ons land die het blijkbaar niet kunnen accepteren dat er mensen zijn die er op grond van de pauselijke uitspraken voor kiezen om de RK – kerk achter zich te laten. Definitief, hetgeen tot uitdrukking komt in hun feitelijke uitschrijving uit de kerkelijke registers.

Wat kennelijk nog het slechtst te verteren is voor die ene pastor, die niet tegen dat verlies kan en het er niet bij wil laten zitten en daarop reageert op een wijze die op zich al middeleeuws is, maar helemaal niet past bij de zieleherder met zijn uitgesproken rol tegenover gelovigen en niet – gelovigen. Hoe moet anders het gedrag van die geestelijke in Tilburg gekwalificeerd worden die de mensen uit zijn parochie die zich door de uitspraken van de Paus niet meer thuis zegden te voelen binnen de RK – kerk en deze dus daadwerkelijk wilden verlaten, met beeltenis, naam en toenaam te kijk zette voor de parochianen om hen zo de gelegenheid te bieden om voor het zieleheil van die afvalligen te bidden. Zo luidde zijn argument voor deze twijfelachtige aktie welke veeleer een smoes leek om nog eens met modder naar hen te kunnen gooien dan wel om hen aan de schandpaal te nagelen. Die sfeer ademde dat initiatief veel eerder uit, zoals ze nog genoeg andere, onaangename associaties opriep die beter niet omschreven kunnen worden, omdat wat hier dus gebeurde al kwalijk genoeg was en bepaald niet zo vrijblijvend als alle geleuter van zijn Paus. Want met dit twijfelachtig handelen heeft die pastoor zijn afvallige gelovigen de enige goede dienst bewezen die er maar mogelijk was, namelijk dat zij daardoor het gelijk volledig aan hun zijde wisten. Want wie wil er in het huis van zo’n rancuneuze geest, zo’n Judas, in godsnaam nog langer verkeren?

Advertentie