Voor ieder van ons is er ergens in de tijd een eindstreep getrokken. Alleen weet niemand waar de zijne of de hare ligt. Dat is de spanning die eigen is aan het leven. Noem het de onzekerheid die dynamiek erin aanbrengt, welke uiteraard hoger is naarmate de waarschijnlijkheid dat die finish verderaf gelegen is, groter wordt en het bestaan op zich nog de ongewisheid heeft en de ruimte zoekt. Die fase heb ik al langere tijd achter mij gelaten evenals de vanzelfsprekendheid waarmee alles zich aan je voordoet, zoals je dan ook nog niet die aanvechting hebt om de eindigheid der dingen te onderkennen noch daar vragen over te stellen. Mijn jaren zijn inmiddels al zover verstreken dat de eindstreep steeds dichterbij aan het komen is, waardoor die eindigheid der dingen alsmaar relevanter aan het worden is. Wat op allerlei momenten en bij diverse gelegenheden merkbaar is en de kop op steekt. Vaker onwillekeurig. Wanner het zich uit in simpele vragen of doodgewone twijfels die, denk ik, bij mijn leeftijd horen, daar logischerwijs mee verbonden zijn, als je tenminste bewust en met beide benen op de grond in het leven staat. Zoiets als jezelf niks wijs willen maken, moet het zijn en ervaar ik ook als zodanig. Daar komt dat besef op neer dat zich telkens manifesteert als er hoe of waar of wanneer dan ook een perspectief naar de toekomst wordt geschetst.
Als er bijvoorbeeld vooruitgekeken wordt naar het jaar dat de pensioengerechtigde leeftijd 67 jaar zal zijn. Als er sprake is van het WK Voetbal in Qatar in 2022. Als de afronding van de ondertunneling van de A2 bij Maastricht, welke in 2017 een feit moet zijn, in wat voor een verband aan de orde komt. Of als het tijdstip waarop de Noord-Zuid-lijn in Amsterdam in gebruik zal worden genomen, een nieuwe toekomstige datum krijgt toegekend. Om nog maar te zwijgen over het jaar dat de restauratie van het van Gogh Museum in Amsterdam een feit zal zijn of over alle demografische ontwikkelingen die ons land na 2030 te wachten staan. Waarbij steeds de vraag onvermijdelijker en ook voortdurend dwingender wordt of ik dat allemaal nog wel zal meemaken en aan den lijve zal ondervinden, zonder dat ik daar een antwoord op weet en dus blijf zitten met de twijfels die mij overigens niet verlammen, om het maar meteen zwaar aan te zetten. Of mij verleiden tot een te begrijpen cynisme van dat het mijn tijd wel zal duren. Maar dat dat terugkerend niet-weten invloed op mijn levenshouding heeft, ligt voor de hand. Het leidt er alleen maar toe dat het echte vooruitkijken en plannen maken steeds minder wordt om plaats te maken voor het leven bij de dag en daarvan te genieten voorzover mijn lijf en leden, mijn gemoed en sentiment dat toelaten. Iets anders kan en wil ik er niet meer van maken.
robschimmert 
We zijn niet even oud, maar, ik herken je woorden toch ook wel. Misschien is het wel niet helemaal zo’n leeftijdsgebonden of eindstreepgebonden gedachte. En jij zal je zeker niet laten verleiden tot cynisme, want je zal je ongetwijfeld afvragen wat je kinderen en de kinderen van de wereld er verder mee aanmoeten.
Zomaar wat gedachten bij je mooigeformuleerde blogpost..
Als je jong bent, houd je je niet met die eindstreep bezig. Tenzij hij zich duidelijk aankondigt.
Maar als je ouders overleden zijn, weet je, dat jij tot de volgende generatie sterfelijken behoort. En zeker als je boven de 60 komt, zie je om je heen familieleden, vrienden en (soms vage) bekenden wegvallen. Dan lees je de overlijdensadvertenties in de krant wat beter en begint het te dagen, dat je zelf een keer aan de beurt zult komen. En dan hoop je maar, dat je de toekomstige gebeurtenissen nog BEWUST kunt meemaken. Maar voor hoelang nog?
Dieren hebben het maar gemakkelijk, denk ik wel eens. Die zijn zich niet bewust van hun sterfelijkheid en denken ook niet bij ieder pijntje of stramheid dat dat een voorbode is voor het einde. Waardoor ze er dus ook minder last van hebben.