Het moet in de vijftiger jaren begonnen zijn en volgens mij heb ik er met mijn neus bovenop gezeten, heb ik er het nodige van mee gekregen zonder dat ik besefte dat het daarbij precies om het mechanisme ging dat de welvaart in gang bracht en hield om na verloop van tijd te veranderen in consumentisme. In dat gedrag dat bestond in kopen om te kopen om te hebben om te hebben. Waarbij op den duur aan de aanschaf geen fundamentele behoefte meer ten grondslag zou liggen. Met als uitkomst de uiteindelijke ontaarding in het hedendaagse power – of funshoppen. Winkelen als hobby, als vrijetijdsbesteding. Kan het nog schraler? Daar is het allemaal op uitgedraaid wat begon met mijn tante Miep, die elke twee maanden bij ons op bezoek kwam en dan steevast haar repertoire afdraaide van vondsten die zij had gedaan bij haar tochten door de grootwinkelbedrijven die zich allemaal bij haar in de stad, in Hilversum, bevonden en waar wij dus wel van hadden gehoord, maar welke nu eenmaal te ver bij onze kleine stad vandaan lagen om daar een beeld of een voorstelling van te hebben. Wisten wij veel wat V & D, de Hema, Gerzon en de Bijenkorf te bieden hadden. Dus was het elke keer weer raak als tante Miep bij ons op bezoek was geweest en zij ons haar nieuwste verworvenheden onder de neus had gewreven. We stonden na dat bezoek namelijk wel met lege handen en mijn moeder nog het meest, die dan ook prompt met mijn vader in konklaaf ging om te bezien of een treinreis naar Utrecht haalbaar was.
Want daar moest al dat voorgespiegelde moois immers te krijgen zijn. Het zaad van de naijver was, zo bleek, opnieuw nadrukkelijk gezaaid en met succes, zodat het dik voor de hand lag dat een volgend bezoek van die tante Miep weer tot hetzelfde zou leiden. Met als gevolg dat er een wetmatigheid begon te ontstaan tussen haar komst en de toenemende welvaart bij ons vroeger thuis, met als het duidelijke vliegwiel de naijver die voortdurend in beweging werd gebracht. En dit heb ik zich sindsdien vijftig jaar lang zien herhalen, in onze hele samenleving, waarbij ik vaker dacht dat genoeg toch wel eens genoeg moest zijn. Maar telkens werd er weer een nieuw argument gevonden om het volgende gadget binnen te slepen en dat vervolgens van volstrekt overbodig en ongewenst in een ommezien te transformeren tot hoogst noodzakelijk en vurig verlangd. Laatst nog bij mij in de buurt, waar ik de ene na de andere garagepoort voorzien heb zien worden van een afstandsbediening, waardoor je niet meer uit je autostoel hoeft te komen om zo je garage in te kunnen rijden. Te bezopen voor woorden, dit overbodige speeltje waarmee mensen elkaar kennelijk moeten evenaren om zo van hun welvaart een schijnvertoning te maken, die louter om het hebben draait zonder dat men nog weet waarom. Wat daardoor misschien wel de meest verontrustende wetmatigheid is geworden in ons moderne, welvarende leven.
robschimmert 
Dan ga je naar de kern van het verhaal. Waarom moeten we alles hebben als we het niet nodig hebben.
Wij hadden als kind de HEMA, Gerzon en V&D vrijwel om de hoek. Misschien komt het juist daardoor, dat ik uren door een stad kan lopen met winkelend gezelschap en dan zelf zonder enige aankoop op huis aan kan.
Overigens lijkt zo’n afstandsbediening voor de garagedeur me best handig als het flink regent. En dan blijven ook je handen schoon, want de onderkant van die deur is dat zeker niet.
Maar zo kun je natuurlijk een heleboel dingen bedenken die we helemaal niet nodig hebben. Wat we nodig hebben is veiligheid, beschutting, warmte en voedsel. Maar hoe meer we wennen aan de invulling van die basisbehoeften hoe meer we gaan kijken naar hoe we het leven gemakkelijk en plezierig kunnen maken. En dan vind ik de afstandsbediening voor een garagedeur even handig als die van de autodeur, en mocht er een komen voor de huisdeur dan neem ik die ook! En dan ook nog graag een voor alle verlichting in de woonkamer en in huis, zodat ik ’s avonds in één klik alles kan uitdoen! 🙂