De pretenties rond de Top 2000

Omdat het tot vervelens toe en vooral met stemverheffing als een apotheose van het jaar wordt voorgesteld, heb ik al genoeg redenen om daar mijn vraagtekens bij te zetten, om over de geldigheid van die claim mijn gerede twijfels te hebben. Want is die Top 2000 nou wel echt zo’n lijst der lijsten, die de tweeduizend beste songs uit de geschiedenis van de lichte en de popmuziek bevat? Die pretentie wordt wel voortdurend uitgekraamd, waar de werkelijkheid in mijn waarneming en beleving volkomen anders is, zoals de aanvankelijke opzet van eind 1999 al lang is ingehaald en het oorspronkelijke bestaansrecht dan ook is verdwenen. Was het laaiende enthousiasme van toen meer dan terecht en werd die Top 2000 op dat moment als een ware vondst met ieders instemming verwelkomd, in de jaren nadien en vooral de laatste jaren is ze aan haar eigen succes en de specifieke formule ten onder gegaan. Met als gevolg dat het een tot zeven dagen opgerekt en non stop verzoekplatenprogramma is verworden, tot een veredelde Arbeidsvitaminen als er tijdens die dagen gewerkt zou worden. Want iedere fanclub komt wel aan zijn trekken met de notering van die paar platen van haar held of heldin. Zoals ook andere groeperingen met gemak aan de bak komen om hun specifieke wensen gehonoreerd te zien.

Met als gevolg een steeds verdere vervuiling van die lijst met muziekjes en namen, met singles en songs die zo maar ineens kunnen opduiken zonder ooit airplay te hebben gehad of meer bekendheid te bezitten dan in die gesloten kring van verstokte fans die nu hun tijd gekomen vinden om over hun voorkeur eens flink aan de bel te trekken. Met als de meest bezopen uitwas de 140e plaats of daaromtrent voor “Hallelujah” van Leonard Cohen, waarvan de ware muziekliefhebber nog nooit kan hebben gehoord, maar dat nu ineens door de strot krijgt geduwd omdat een groep EO – jongeren zomaar de geest heeft gekregen en haar geloof ook al via de Top 2000 aan het uitdragen is. Wat maar een van de vele voorbeelden is van de platen en nummers die in die veertiende editie van die lijst opgenomen zijn zonder dat ze daarin volgens de ooit verwoorde bedoelingen thuis zouden horen. Zodat die hele top 2000 steeds meer op minder begint te slaan en in feite de optelsom van verzoeknummers aan het worden is, die mij daarom niet meer kan bekoren, laat staan verrassen, dus die mij zeker geen zeven dagen lang bij de neus kan nemen.

Advertentie