Dit gaat natuurlijk in beginsel nergens over. Dat weet ik ook wel. Zelfs als je het onder een vergrootglas legt, is het nog een probleem van niks. Maar als het in al zijn kleinheid je dagelijks tegemoet treedt, dag in, dag uit, jaar in, jaar uit, kan het zomaar opeens een penitentie worden en kan het je waarachtig de keel uit gaan hangen. Vandaar dat voor mij nu het moment is aangebroken om het te benoemen en er over te schrijven, ook omdat ik ervan overtuigd ben dat dit mij niet alleen overkomt en dat ieder van die momenten kent waarop een futiliteit plotseling de grens van de irritatie blijkt te kunnen passeren. En wat het in mijn geval alleen nog maar ergerlijker maakt, is dat dat door mij nu ervaren probleem als zodanig ook nog eens aanvaard zal moeten worden omdat ik er geen oplossing voor verwacht. Of er moet iemand onder mijn lezers en bezoekers opstaan die het ei van Columbus in handen heeft en mij van deze irritatie kan afhelpen. Vanochtend was het namelijk zover, werd de ban gebroken toen ik opnieuw een vers brood pakte en zag dat ik het opnieuw mijn lot was om het begin ervan, de kapjes, te eten. Tot nu toe had ik ze altijd, hoewel met stukjes bij beetjes toenemende tegenzin, tot me genomen en door mijn keel gekregen.
Maar vanochtend stokte dat mechanisme met de bij mij opkomende vraag waarom bakkers toch altijd broden met deze kapjes moesten bakken. Kon het niet zonder of was dat te lastig? Kost dat teveel inspanning, waardoor het probleem gemakshalve maar doorgeschoven wordt naar de consument die er maar mee uit de voeten moet kunnen en het dus heeft te slikken. Die simpele overweging schoot erbij mij onverwacht en onaangekondigd in, hoewel ik het al half en half had voelen aan komen, omdat het eten van die restjes, die kapjes, die endjes van de bakker, mij de laatste maanden steeds meer was tegen gaan staan. Met deze vraagstelling en ontboezeming als resultaat en tegelijk mijn konklusie dat het met het nuttigen ervan nu is gedaan, tenzij iemand mij een alternatief biedt, waarmee ik die broodresten kan verwerken. Want aan de straatstenen kan ik ze niet kwijt, noch aan een hond of een kat. En ze verzamelen en dan voeren aan de eendjes en de vogels is ook zo wat. Dan kun je wel aan de gang blijven. Waarmee dit verhaaltje eindigt, dat zoals ik al aankondigde, per saldo over niks ging. Maar moet dan alles betekenis hebben?
robschimmert 
Gewoon weggooien en niet over zeuren, het is al erg genoeg dat er ook nog korsten aanzitten…
Ik ben ze weer echt bewuster gaan eten, de korstjes. Het hoort zo bij de crisis. Mijn gedachten gaan terug naar het grote katholieke gezin, dat zijn aanvang heeft in het oorlogsjaar 1941.Op de boerderij werd op iedere vrijdag brood gebakken door mijn moeder in een met snoeihout gestookt “bakkes”, een gemetselde oven op het erf. De korsten weg gooien was ondenkbaar, ook al was op donderdag het brood al een week oud. Vandaag heb ik het laatste korstje van een ongesneden duits brood van de aldi-nord met roomboter, gegrilde worst en mosterd gegeten, terwijl mijn gedachten gleden over de laatste vijftig diamanten jaren van de vorige eeuw, die mij tot op het bot verwend hebben.
Ontworsteld aan het puin van een tweede wereldoorlog, vervolgens opgegroeid in een explosief toenemende welvaart en door de individuele vrijheid tot ontplooiing gekomen om nu gas terug te nemen voor de krimpeconomie en vaarwel te mogen zeggen tegen het exploderend consumentisme, smaakte dat korstje ouderwets nostalgisch.
En zo is het natuurlijk precies en behoor ik weer in mijn schulp terug te kruipen in het besef dat dat kapje, dat korstje ook brood is, maar er aan de buitenkant anders uitziet. Misschien is dat, die buitenkant, wel de grootste val waar de hedendaagse consument in kan trappen, inclusief mijzelf, die dit verwend welvaartsgedrag gewoonlijk zo pleeg te veroordelen…..
Persoonlijk vind ik korsten brood (mits vers) best lekker. Maar als je die korstjes niet wil hebben, zou je met de bakker moeten overleggen of hij niet speciaal voor jou broden van 1.00 meter kan bakken. Met wat handigheid (meerdere broodvormen open zagen en aan elkaar lassen) zou dat moeten kunnen. Succes ermee!
M’n opa scheurde ze in stukjes en maakte er broodpap van.
Als het lekker versgebakken brood is zijn de knisperige kontjes juist zo lekker. Die hebben tenminste ‘bite’!
Het hangt van het soort brood af. Zelf heb ik het liefste niet te doorbakken tarwebrood. Bij 1 supermarkt gaat dat erg goed. Stevig brood, goede smaak en niet een de donkere korst en dus ook geen donkere en taaie kruintjes. Die kruintjes zijn zeker te kanen. Toch bewaar ik ze ook vaak totdat ik ze zwaar geframenteerd door mijn maaltijd snert roer. Een ssort winter minestrone van de lage landen. Want of je nu maccaroni of broodsnippers gebruikt, beide zijn gewoon pasta.
Het helpt ook dat ik al mijn brood in de vriezer bewaar. Kruintjes blijven daardoor lang vers.
Maar ik koop ook brood zonder kruintjes als Oberländer. Het bestaat dus wel.
Wij maakten vroeger ruzie over wie het kapje mocht.
Ik eet nu het kapje zonder beleg. Lekker!