Het werd weer tijd voor een Vlaams dichter. Daarom geen betere representant van die kategorie dan Marc Tritsmans (1959), die al een reeks van prijzen aan zijn palmares heeft weten toe te voegen. In zijn “Stelsel van vergelijkingen” beschrijft en dicht hij prachtig en beter dan welke Noord – Nederlander hoe de tijd verglijdt en niets meer blijft zoals het was:
ooit kon mijn vader toch nog alles
aan, vond hij ook zonder ons de weg
terug, moesten onze kinderen gewoon
bij de schoolpoort worden opgehaald
en dan was iedereen weer veilig
thuis: de wereld had nog snijpunten
maar intussen lijkt het aantal dimensies
toegenomen, is de controle ons ontglipt
strijken kinderen willekeurig neer
in Helsinki, Mumbai of Tadzjikistan
weet ook mijn vader nauwelijks nog
waar hij is, laat staan waar hij naartoe
moet en zijn wij dus onaangekondigd
verdwaald in dit stelsel van vergelijkingen
waarvoor geen oplossing meer bestaat.
robschimmert 