Vandaag het vierde en laatste deel van het gastblog van Mieke van der Veer dat het slot 
bevat van het verslag van haar verblijf gedurende een novembernacht in een griendwerkershut in de Biesbosch.
Ik lig de hele nacht klaarwakker. Te luisteren naar de snelweg in de verte, de voorbijrazende auto’s die een heel zacht zingend koortje vormen. En vanaf half zes naar de vliegtuigen die hun lijnroutes vanaf Schiphol weer hebben aangevangen. Zelfs het donkergrijze vlak boven de deur begint me in de loop van de nacht te ergeren. Koud is het ook. Hoewel ik niet het gevoel heb dat het gebrek aan warmte me uit mijn slaap houdt, vind ik de grote witte wasem die ik uitblaas toch verdacht. Deze hele nacht lig ik blij te zijn dat ik die fleecedeken heb meegenomen. Iedere keer dat ik me er na een nieuwe draai in wikkel heb ik het meteen aangenaam. Met een sjaal om mijn hoofd lig ik eigenlijk best lekker op de harde houten bedbodem. Zorgen maak ik me niet, al denk ik wel een paar keer dat ik die auto toch beter ergens anders had kunnen neerzetten.
Om half zeven ben ik blij dat ik op kan staan. Het is nog steeds donker buiten, maar ik steek een kaars aan en begin gretig aan mijn appel. Ik pel alle mandarijntjes en pak daarna mijn spullen in. Kalm, maar wel verlangend naar een warme douche en een kop koffie. Tevreden loop ik naar de auto en stap ik in. Ik wil wegrijden maar slip een beetje weg. Ik weet het meteen. Dit keer zit ik vast. Ik probeer nog wat met droog maaiafval uit de sloot dat aan de rand van het bos is blijven liggen. Tevergeefs. De vorige avond simpelweg niet gekeken waar ik de auto heb weggezet. Te donker, te enthousiast. Ik besluit een kennis te bellen. Die is wakker en komt binnen een half uurtje. Met een sleepkabel. Eigenlijk vind ik het wel een grappige situatie en als hij zegt: “Jij doet wel vaker van die avontuurlijke dingen, hè?”, ben ik toch wel een beetje trots. Hij kijkt naar de auto en schudt zijn hoofd. “Ik ben benieuwd of dat gaat lukken.” Even later rijd ik lachend naar huis. Ik ben ontspannen.
Wat het einde is van haar eerste bijdrage en het wachten is op een volgend, zonder twijfel, verrassend verhaal. In de tussentijd is het mogelijk om Mieke in haar schrijversaktiviteiten te volgen op http://salire.eu
robschimmert 
Een mooi verhaal met een verrassend slot