Het derde deel van het verslag van Mieke van der Veer over haar nachtelijk verblijf in een griendwerkershut in de Biesbosch gaat als volgt:
Het eerste waar ik dus die avond in het donker aan denk is wat anderen hiervan zouden vinden. Ik zit voor de hut en druk de hamerende gedachten in mijn hoofd weg, ik probeer het kaarslicht te negeren en het bos in te kijken. Mijn ogen op zoek naar reeën, konijnen en vossen. Ik zie geen dieren. Mijn oren vangen het gekrijs van wat kraaien op en ik hoor wat opspattend water. Er komen behoorlijk wat vliegtuigen over. Mijn vingers willen langzaamaan worden omhuld door mijn mouwen. Wordt het toch nog koud vannacht. Alsof ik een geheimpje heb maak ik mijn bed op. Rol de slaapzak uit en stop de fleecedeken er zo in zodat ik ten minste mijn voeten en benen ermee kan bedekken.
Een uur eerder voelde ik me wat verdrietig omdat ik deze ervaring niet zou kunnen delen met iemand anders. Maar nu ben ik stiekem blij dat ik alleen ben. Ik lach een beetje om mezelf omdat ik drie keer al mijn spulletjes nakijk met het mistroostig schijnende zaklampje. De belangrijkste dingen stop ik terug in het rugzakje, zodat ik ’s nachts in een noodgeval meteen weg zou kunnen rennen. Ja, wat voor noodgeval? De deur kan op slot, ik ga in mijn slaapzak liggen en verheug me op de dialogen tussen mijn jonge honkbalvrienden. Als ik om kwart over elf het boek wegleg en de kaarsjes uitblaas wordt het heel donker. Maar net zoals ik het nooit comfortabel warm krijg die nacht, volledig donker wordt het niet. Twee ventilatieroosters boven in de hut laten nog wat maanlicht door. Ook lijkt het heel stil te zijn. Geen auto’s die nog een blokje om rijden, tikkende cv-buizen, koelkasten of klokken. (Het laatste deel volgt morgen)
robschimmert 
Ik wacht op morgen…