Sinds 1996 wordt Nederland met een altijd te grote regelmaat van de klok opgeschrikt door een geweldsincident met fatale afloop waar dan met een zich steeds herhalende stugheid het etiket van ‘zinloos geweld’ op wordt geplakt. Alsof geweld ooit zin, doel of betekenis kan hebben. Maar dat terzijde. Hoewel ook weer niet omdat dat als zodanig benoemen wel een van die reflexen is geworden waarmee steevast daarop wordt gereageerd en welke in de loop der jaren dan ook een vertrouwd onderdeel is geworden van het repertoire dat langzamerhand door de samenleving is ontwikkeld om alle mogelijke emoties die rond zo’n ingrijpende gebeurtenis kunnen ontstaan, in goede banen te leiden. Was Nederland nog echt in verwarring, om niet te zeggen in paniek, toen Joes Kloppenburg in 1996 een van de eerste slachtoffers was van bruut en ongericht geweld, met de incidenten die kort daarop in Leeuwarden en Gorinchem plaats vonden, tekenden zich al de eerste gedragspatronen en voorzichtige contouren van rituelen af.
Uiteindelijk moesten die in hun voortdurende herhaling wel leiden tot een cultuur die nu een defnitieve vorm heeft gekregen en het vertrouwde handvat is geworden voor de reflex die bij het optreden van zulk zinloos geweld wel aan de dag moet treden. Zo ver heeft het dus kunnen komen, tot de ontwikkeling van een bijna vast ritueel waardoor de spontane reflex welhaast uitgesloten is en elke reaktie van een pijnlijke voorspelbaarheid is geworden, waarin dan ook alle maatschappelijke energie gestoken wordt die in feite nodig zou zijn om de dieperliggende oorzaken van dat geweld op te sporen en weg te nemen. Want dat is er dus feitelijk aan de hand. Projectie in uiterlijkheden en zichtbaar vertoon domineren de hand die in eigen boezem gestoken moet worden, laat staan dat men fundamenteel bij zichzelf te rade gaat. Dan is het wijzen en kijken naar anderen toch stukken gemakkelijker zoals de gebeurtenissen bij het voetbal bij de Buitenboys in Almere opnieuw duidelijk hebben bewezen. Maar evenzeer dat het de heilloze weg is om tot echte maatschappelijke veranderingen te komen, die een eind aan dit zinloos geweld kunnen maken. Dat moet die opeenvolging van al die incidenten ons toch hebben geleerd.
robschimmert 
Dat dit zinloos geweld is mag duidelijk zijn. De knapen wisten gewoon niet waar ze mee bezig waren en wat de risico’s waren. Wist je dat deze knapen van hun club moesten deelnemen aan een cursus kickboksen, om de weerbaarheid te vergroten…
Heel goed, dat je de link legt naar toen het allemaal is begonnen. Vooropgesteld: het ontstaan van het fenomeen “stille tocht” daaruit zal in basis gestoeld zijn geweest op goede, wellicht zelfs zuivere intenties. Maar anno 2012 is het sinds Joes’ dood gehouden aantal stille tochten niet meer te tellen. En nog steeds zal een meerderheid daar uit oprechte gevoelens aan meedoen; slechts een minderheid is uit op de “kick”.
Maar ik ben inmiddels wel zo ver, dat het langzamerhand wel heel schrijnend begint te worden, dat vanaf die eerste stille tocht [waarover de media steeds meer kabaal zijn gaan maken trouwens, waardoor een stille tocht haast bij ongeschreven [media]wet een vereiste werd] al werd uitgedragen “dit mag nooit meer gebeuren” en “dit mogen we nooit accepteren” en “zinloos geweld de wereld uit”. En waar staan we ….. 16 jaar na Joes?