We zouden wel anders willen en ik niet in de laatste plaats, maar ons leven wordt op bepaalde momenten toch beheerst en gestuurd door het toeval. Het doet zich, zoals de naam al half en half suggereert, opeens voor, het verbaast ons op het moment zelf en de impact van zo’n samenloop van omstandigheden wordt pas later echt duidelijk en toont meteen aan dat we niet de illusie moeten hebben dat we ons leven geheel zelf kunnen regisseren. De volgende gebeurtenissen toonden mij eens te meer die tucht van het toeval aan. Het speelde een jaar of vijf geleden. We waren met de bus onderweg naar Italië en raakten op een van de eerste stopplaatsen in Duitsland – het moet in de buurt van Montabaur zijn geweest – aan de praat met een Nederlands echtpaar, dat met een andere bus ook op weg was naar een bestemming in de Dolomieten. Die ontmoeting herhaalde zich nog op twee andere Raststättes in Duitsland, in de buurt van Würzburg en ergens onder Memmingen. Kan, omdat al die touringcars immers dezelfde kant opgaan en ook eenzelfde wettelijk verplichte stop moeten maken. Dus besteedden wij er verder geen aandacht aan en vonden wij het alleen een aangenaam oponthoud en onderhoud, dat op de terugweg geen vervolg heeft gekregen.
Een paar zondagen later besloten wij om geheel tegen onze gewoonte in een wandeling te maken door de velden rondom Schimmert, en ook nog eens langs een voor ons ongebruikelijke route. De zon scheen te straf om thuis te blijven, maar een rit naar bijvoorbeeld de Vijlener Bossen loonde niet meer gezien het latere uur. Het was ongebruikelijk stil zo onderweg tussen het maïs en de suikerbieten en we kwamen lange tijd niemand tegen, totdat opeens vanuit de verte en als vanuit het niets twee fietsers over dat slecht begaanbare wandelpad naderden. Bij hun passeren was er wederzijds al een licht teken van herkenning dat stomme verbazing werd toen het dat echtpaar bleek te zijn dat we al eerder en driemaal in Duitsland hadden ontmoet en waarmee we dus hier weer aan de praat raakten. Noem dat dan maar geen aanwijzing dat de tucht van het toeval zijn plaats in ons leven heeft, zoals ik mij er ook bewust van ben dat datzelfde toeval, namelijk de eenmalige koop van het Elseviers Weekblad in het begin van 1975, mij ook in de richting van Limburg heeft gezonden. Maar om daar een vingerwijzing in te zien of een goddelijk teken, dat wil de haag van mijn tanden weer niet passeren, ook omdat wij dat echtpaar nadien nooit meer hebben gezien.
robschimmert 
Dat is inderdaad wel een bizar toeval zeg, dat je mensen midden in de bietenvelden tegenkomt! En weinig toeval heeft inderdaad zulke grote gevolgen als dat volgens welke je vacatures tegenkomt, of er van hoort via mensen.
Als je toeval opmerkt, twijfel je eigenlijk al dat het ook echt toeval is.
Toeval bestaat… dat is een onderdeel van ons leven.