De vinger van Hofland

Met toenemende instemming heb ik een aantal dagen geleden een column van Henk Hofland in de NRC gelezen waarmee hij opnieuw bewees dat hij alles nog scherp in het vizier heeft, ondanks dat hij de acht streepjes al een paar jaar is gepasseerd. Hij kraamt er op geen stukken na onzin uit, merkte ik al gauw toen hij de situatie in Nederland onder zijn loep nam en meer in het bijzonder de positie beschouwde van de generatie die zich de kinderen van de babyboomers mag noemen, degenen dus die tussen de vijfentwintig en vijfenveertig zijn, de generatie die het komende decennia in ons land zal moeten doen en dan ook de toon gaat zetten in het bestuur en op de vitale managementposities. Waarover Hofland al meteen verre van optimistisch is en zijn bedenkingen heeft omdat hij juist die leeftijdskategorie beschouwt als de bron en de motor van het gegroeide en nog altijd toenemend wantrouwen tegen de politiek, zoals dat nu al zo’n tien jaar lang tot uitdrukking komt in de sociale media. Waartegen politici dus kansloos zijn getuige de wijze waarop bijvoorbeeld recent Rutte en Samsom afgerekend zijn. In welke digitale executie Hofland dus een sluimerende volkswoede herkent die zo nu en dan manifest wordt, maar over het algemeen nog altijd ondergronds voortwoekert in de vorm van dat etterend wantrouwen dat gedurende de afgelopen tien jaar door geen van de politieke partijen is gestopt of weggenomen.

Met als enig gevolg dat het zich alleen maar heeft kunnen vergroten tot een factor van belang, tot een explosief mengsel dat slechts hoeft te worden aangestoken met de juiste brandstof en een passende lont. En waar zijn die voorwaarden daarvoor beter te vinden dan in de economische crisis waarvoor nog geen enkele deskundige de goede oplossing heeft weten te vinden in de vier, vijf jaar dat ze de Westerse wereld nu al in haar greep heeft. Met geen ander gevolg dan een ontbrekend perspectief, uitzichtloosheid, defaitisme dat juist het meest gevaarlijk en genadeloos kan toeslaan in die leeftijdsgroep tussen vijfentwintig en vijfenveertig jaar, die dus nog zoveel jaren heeft te gaan en het leven nog altijd naar zijn hand zal willen zetten. Waardoor bij de gebleken onmogelijkheid daarvan ongekende krachten vrij kunnen komen en in een revolutionnair elan zullen uitmonden. Wat dan in Nederland onmogelijk zou zijn, hoor je dan rondom mompelen. Waartegenover staat dat als een crisis doorziekt en onopgelost blijft, ook omdat de economische verhoudingen in de wereld in ons nadeel veranderen, niets meer onmogelijk is. Dat leren wij van de geschiedenis die ook nog eens de onhebbelijkheid heeft om zich te herhalen, waarop de vermanende vinger van Henk Hofland ons voor de volledigheid attendeert.

Advertentie