Na vier donderdagen in november het muzikale geluid van André Hazes te hebben laten horen, wil ik de laatste donderdag van deze maand gebruiken om op zoek te gaan naar het antwoord op de vraag hoe deze volkszanger het voor elkaar heeft gekregen om tot het nationaal cultureel erfgoed gerekend te worden. Want daar kan onderhand wel van gesproken worden als een musical aan je leven en aan je persoon is gewijd, welke ook nog eens bezaaid wordt met lof uit de meest onverdachte hoeken. Wat bracht Hazes zover wat stadgenoten en net zulke fenomenen in hun tijd als Johnny Jordaan, tante Leen en Willy Alberti niet is gelukt? Sterker nog, zij zijn al min of meer in de vergetelheid geraakt, terwijl hun werk alleen maar minder zeggingskracht heeft gekregen en ook te gedateerd blijkt te zijn, waar André Hazes zich niet alleen bij zijn leven ‘hot’ in zijn liedjes en muziek toonde, maar na zijn dood als het ware aktueler leek te worden getuige de met de jaren toegenomen belangstelling rond zijn persoon en oeuvre.
Dat kan niet alleen gelegen hebben aan de toegenomen invloed van marketing – en communicatietechnieken en van de sociale media. Dat moet ook iets te maken hebben met veranderingen in onze cultuur, welke waarschijnlijk toch gedurende de laatste dertig jaar een democratiseringsslag heeft ondergaan. Waardoor een zogenaamde elite en vooral de nieuwe elite, de nieuwe rijken en intellectuelen, zich niet meer hoefde te verschansen in de hogere kunst, maar zich even goed mocht vermaken met het vermeende lagere amusement zonder de kans te lopen om in eigen kring een reputatie te verspelen. Met alle gevolgen ook voor de waardering voor die vormen van cultuur, die tot dan altijd volkscultuur heette en daarmee nauwelijks serieus genomen werd. Zo iets moet er aan de hand zijn geweest en er toe hebben geleid dat André Hazes zelfs na zijn dood nog verder kon uitgroeien tot het fenomeen, het icoon dat hij blijkens de aan hem gewijde en zoveel geprezen musical nu wel is geworden.
robschimmert 
Hazes had een dijk van een stem. Ik heb hem wel eens in het engels horen zingen en dacht toen, als je hierin doorgaat maak je internationaal carrière. Ook vond ik Hazes in vergelijking met die andere volkszangers minder pathetisch. Hij had zijn kop niet mee, maar als je echt goed bent doet dat er niet toe.