Vergeten in Zwaagwesteinde

De oplossing van de moord op Marianne Vaatstra of althans de nadering ervan heeft veel stof doen opwaaien en de nodige emoties teweeg gebracht. Genoeg om alle Nederlandse radio – en tv – zenders een dag lang daarover aan de praat te houden. Aan informatie geen gebrek. Waardoor helder werd dat het Friese dorp Zwaagwesteinde zichzelf te buiten ging aan opluchting en blijdschap. Een zwarte bladzijde in haar geschiedenis werd omgeslagen. De vlag, in hoofdzaak de Friese, ging na dertien jaar weer uit. Wat naar mijn mening net even te snel en te gemakkelijk in zijn werk ging. Want was er wel reden tot blijdschap alleen en werden bepaalde duistere aspecten die ook aan deze zaak kleefden, niet te vlug en eenvoudig opzij geschoven? Werd hier een begin gemaakt, een aanleiding gevonden om met het grote vergeten te beginnen, om de ook twijfelachtige rol van de bevolking van Zwaagwesteinde in deze zaak onder het tapijt te vegen? Ik heb er tenminste in al dat journalistieke geweld van gisteren nauwelijks iets over gehoord, terwijl daar toch alle reden voor is. Immers, kort nadat de moord was gepleegd in 1999, liep heel Zwaagwesteinde te hoop tegen het vlakbij gelegen asielzoekerscentrum waar de dader van het misdrijf gehuisvest zou zijn.

Niets meer en niets minder dan een volksgericht dreigde er en de al latent in Nederland aanwezige vreemdelingenhaat leek daar zowaar een zichtbare gestalte te krijgen. Zonder dat er ook maar een aanwijsbare reden was om met een beschuldigende vinger in die richting te wijzen. Wat jaren lang is volgehouden. Omdat het misdrijf gezien haar gewelddadige vorm eenvoudig niet door een autochtoon gepleegd kon zijn. De irrationaliteit ten voeten uit. Ongrijpbare sentimenten hadden bezit genomen van de plaatselijke bevolking waarmee de asielzoekers te kijk werden gezet. Naar nu blijkt volkomen ten onrechte en tegelijk een beschamend schouwspel, dat ik nog niemand van de Zwaagwesteindenaren op het eigen fatsoen heb horen trekken. Die kolossale kollektieve misser lijkt nu in de ban te zijn gedaan, er wordt niet meer over gesproken, ze wordt, zeg maar, verzwegen getuige het ontbreken van ook maar een vorm van excuus in de richting van de betreffende asielzoekers. Alsof deze van een andere planeet zijn, van een ander gehalte, dat nog niet eens recht op een verontschuldiging kan doen gelden. Of is het niet bot en schaamteloos om nu ineens kollektief de andere kant op te kijken met als argument dat men blij is dat alles inmiddels achter de rug is en dat men alleen wil vergeten?

Advertentie