Zoals idolen of kampioenen opeens van hun voetstuk kunnen vallen, zo kan je smaak of waardering plotseling in een geheel ander daglicht komen te staan door een stom toeval of een onverwachte gebeurtenis. Wat twintig jaar een zekerheid was, waar al die tijd niet aan te tornen viel, werd ineens van zijn aureool ontdaan. Dat overkwam mij ten naaste bij toen ik wat aan het grasduinen was op Youtube en via de welbekende paardesprongen uitkwam bij een hitsingle die ik al zo’n twintig jaar had gekoesterd en die dan ook al die tijd heel hoog genoteerd had gestaan op mijn favorietenlijst zonder dat ik er ooit bewegende beelden, een clip, bij had gezien. Ik had kennelijk genoeg aan de muziek om mijn waardering hoog te houden, nog afgezien van het feit dat ik mijn interesse voor de bewegende beelden in dit genre al helemaal verloren had omdat er nauwelijks nog iets nieuws onder de zon of een aangename verrassing te beleven was. Des te heviger was mijn ontzetting toen ik het filmpje zag dat die door mij zo hoog geprezen hitsingle, wat ‘You‘ van Ten Sharp tot dan wel was, moest ondersteunen en dat mijn jarenlange liefde voor dat muziekje als sneeuw voor de zon deed verdwijnen.
Ik zag het met plaatsvervangende schaamte voor mij passeren, want was getuige van een vier minuten durende opname van beautiful young people, de beau monde die zich met motorboten en champagne amuseerde aan de Italiaanse Ligurische kust. Ongeveer ter hoogte van Cinque Terra, waar het zich bezig hield met alle uitingen van de good life waarop de gelikte reclamemakers het patent hadden en nog hebben met hun Martini on the rocks en nog meer van die luxury, die tegenwoordig dagelijkse kost zijn geworden, maar toen, twintig jaar geleden slechts voorbehouden waren aan de bevoorrechten. Wat die clip er een van de pedante soort maakt, doorspekt met vleugen van arrogantie en onwaarachtigheid en het dus meteen een hoge irritatiefactor bezorgde, die zich direkt afspiegelde op mijn beleving van dat ‘You’ van Ten Sharp. Waar ik het daarom nu helemaal mee heb gehad. Want als ik nu dat muziekje weer hoor, associeer ik dat meteen met die kleffe beelden van die mooie en blije mensen. Zo snel kan een ontluistering gaan, waarvan ik mijn lezers wel getuige wil laten zijn, via die gewraakte beelden.
robschimmert 
Ja, muziek schept de sfeer bij beelden, maar het effect is er ook wel omgekeerd. Soms zien muzikanten er ineens ook heel anders uit dan je denkt, kan ook een vervreemdend effect geven.
En we zingen en we springen en we zijn zo blij…
Exact! Bah!