Als één ding de laatste weken duidelijk is geworden, dan is het wel dat vrijblijvendheid leidend in ons nationaal denken en doen is geworden. En we hebben gezamenlijk het overtuigend bewijs daarvan geleverd. Want hoevelen waren het gesodemieter in de vaderlandse politiek niet zat getuige de eclatante scores die VVD en PvdA op 12 september bij de Tweede Kamerverkiezingen boekten? Die twee partijen moesten de rotzooi van de laatste tien jaar maar opknappen en samen de economische crisis in al haar verschijningsvormen te lijf gaan. Nederland was het gesteggel daarover gewoon zat en was het er zelfs over eens dat er radicaal gesneden in onze gezamenlijke uitgaven moest worden om ons land weer gesteld voor de toekomst te krijgen. Des te groter de opluchting en de vreugde dat beide partijen die opdracht hadden begrepen en er samen snel uit waren om de berg aan problemen daadkrachtig aan te pakken. Maar de vreugde van de Nederlanders was van heel korte duur, namelijk niet langer dan vierentwintig uur toen duidelijk werd wat dat voor ieder van die kort daarvoor nog zo tevreden landgenoten in konkreto, in hun dagelijkse praktijk zou gaan betekenen. Want wat er als aap uit de mouw kwam, was natuurlijk ook niet bedoeld, zoals ook de argumenten van de coalitiepartners daarvoor niet deugden.
Wat niet alleen gold voor de inkomensafhankelijke zorgpremie, maar evenzeer voor de verkorting van de WW – uitkering, de versoepeling van het ontslagrecht, het leenstelsel voor studenten, de afschaffing van de OV – kaart, de verschraling van de ouderenzorg, de korting van de AWBZ en nog een hele reeks maatregelen waardoor altijd weer een andere groep zich tekort gedaan voelde, zich onrechtvaardigd behandeld wist ten opzichte van anderen die meer vlees op de botten hadden. Wat deugde er nog wel? Met als gevolg dat heel Nederland maar aan het wijzen was geslagen en zichzelf als laatste aan de beurt vond komen om slachtoffer te worden van dat overheidsingrijpen dat uiteraard wel moest plaats vinden, maar dan wel elders zijn effect diende te hebben. Alles goed en wel dat de crisis het hoofd wordt geboden. En er moet inderdaad iets, nee veel, gebeuren. Maar not in my backyard, beste Rutte en je kollega’s, luidde ongeveer de hoofdstroom in het vaderlands denken van dit moment. Wat dus met recht de ongekroonde vrijblijvendheid mag heten, zeker als die haar vertaling krijgt in de roep om nog eens nieuwe verkiezingen, die dan zeker net zo lang gehouden moeten worden tot er dat kabinet komt dat de crisis oplost zonder een poot uit te steken, want geduldig is tot alles overwaait en de burger buiten schot laat. In die sprookjes lijkt men, opgejut door de Telegraaf, nog altijd te willen geloven.
robschimmert 
Wist je dat er ook mensen zijn die zonder daar de Telegraaf voor nodig te hebben een mening kunnen formuleren?
Overigens, vrijblijvendheid kwam ik hier ook in flinke mate tegen de afgelopen tijd met al die euforische uitlatingen over Regeerakkoord 1.0. Die ook op drijfzand gebaseerd blijken inmiddels. Door welke krant laat jij je sturen?
Klopt niet. Ik heb geen mening gegeven over het regeerakkoord. Ik heb alleen gezegd dat ik hoop dat we nu eens een aantal jaren een stabiele regering zouden krijgen ongeacht de inhoud van het program. En verder heb ik niet onder stoelen of banken gestoken dat ik gewoon genoeg heb van alle geouwehoer dat de afgelopen tien jaar nergens toe heeft geleid. Plus mijn irritatie over die groep met een gezinshuishouden tussen de 100 en 140 K die zich het meest gepakt voelden omdat een aantal van hun luxe – pleziertjes hevig op de tocht kwamen te staan. Als dat vrijblijvend is, vind ik het best, hoor.