Opnieuw heb ik gemerkt dat de bioscoop ongekend populair is, vooral onder jonge mensen. Gisterenavond bezochten wij de film “Hope springs“, waarover dadelijk meer, in Foroxity dat op de grens van Geleen en Sittard ligt, vlakbij het Orbis Medisch Centrum, nog altijd ietwat in the middle of nowhere, met daardoor het onmiskenbare voordeel van een kolossale parkeergelegenheid, welke er overdag met haar onmetelijke leegte dan ook desolaat uitziet. Zo niet gisterenavond en ook al bij eerdere gelegenheden niet, toen ik dat terrein tot haar randen gevuld zag met honderden personenauto’s. Wat zich evenzo vertaalde in een stampvolle brasserie, lange rijen voor de kassa’s en een drukte van belang in de wachtruimten en foyers voor de respektievelijke filmzalen. Onverwacht dus voor mij, deze massale toeloop, omdat ik in de veronderstelling verkeerde dat de bioscoop, de film zo langzamerhand waren komen te vertoeven in de gelederen van het oubollig amusement met de komst van internet, dance – parties en mobiele telefoon. Het tegendeel bleekt juist daardoor eerder het geval en waarschijnlijk door die nieuwe communicatievormen gestimuleerd. Frappeerde mij dit al, wat mij verder opviel was het veranderd gedrag van het filmpubliek.
Want hadden wij vroeger nog een rolletje pepermunt of Mentos of dropjes diep in onze jaszakken gestoken, dat blijkt dus echt verleden tijd geworden. Als je je plaats niet opzoekt met een beker cola of een kop koffie c.q. chocola plus royale zak popcorn, behoor je tot de uitzonderingen, om niet te zeggen de curiosa of misschien wel antiquiteiten. Zo voelde dat dus voorafgaand aan “Hope springs” zonder dat het ook maar afbreuk deed aan het plezier dat wij aan die film beleefden. En nog niet eens zozeer aan het verhaal dat betrekking had op een echtpaar dat na dertig jaar huwelijk merkte dat het zo niet meer genoemd mocht worden, dus op therapie ging in het plaatsje met de aansprekende naam “Hope Springs” in de staat Maine, aan de Atlantische Oceaan. Wat ons echt amuseerde was het spel van de twee echtelieden, Meryl Streep en nog meer Tommy Lee Lones, die je als kijker een lach en nog een lach en een traan bezorgden om hun verwikkelingen en hun strijd om van hun huwelijk weer iets moois te maken. Met hier en daar uiteraard ook die spiegel voor ons ouderen, waardoor je met een goed gevoel de bioscoop verliet. Om de fijne avond en om het perspectief dat mensen zichzelf en elkaar met een beetje goede wil en wilskracht altijd kunnen bieden.
robschimmert 