Mijn geloof in de politiek

Het geloof in de politiek als zodanig en meer nog in de kracht van principes en ingenomen standpunten en gedane uitspraken is de afgelopen weken mateloos op de proef gesteld. Want alles was ineens anders en het onmogelijk bleek ineens te kunnen. Met als gevolg dat de wereld voor de belangstellende buitenstaander, de liefhebber van de politiek, ineens op zijn kop kwam te staan. En dat allemaal omdat nood wetten zou breken en in tijden van crisis alles moet kunnen, dus de ideologie aan de kant gaat en het pragmatisme en het opportunisme mag zegevieren. Dat gevoel moet toch menigeen zijn bekropen bij de meest recente ontwikkelingen in en rond het Binnenhof? Mij tenminste wel. Ik kom er althans heel lastig mee weg, waarbij ik wel erken dat bepaalde processen onontkoombaar zijn gebleken. Zo was er geen houden aan de vorming van een coalitie van de VVD met de PvdA. Maar slikken blijft het wel om twee tijdens de verkiezingscampagnes verklaarde vijanden elkaar nu kopjes te zien geven omdat de kiezer dat zo heeft gewild. Het blijft voor mij slikken en tegen heug en meug de ontstane werkelijkheid onder ogen zien en accepteren, dat het nu eenmaal niet anders kan. En laat ik eerlijk zijn. Dit realisme wordt beide partijen nog vergeven omdat ze het nodige van zichzelf opzij hebben gezet in het landsbelang, omdat Nederland weer op een behoorlijke manier bestuurd moest worden.

Anders ligt voor mij de gang van zaken aan de oppositionele kant waar al even vreemde zaken gebeuren, maar waarvan de onvermijdelijkheid maar niet tot mij wil doordringen. Moeten daar tot voor kort verklaarde tegenstanders, die elkaar meden als de pest en dood en verderf toewensten, zo nodig de handen ineen slaan omdat het landsbelang dat vraagt? Mij lijkt de urgentie daarvan stukken minder en ligt het ook meer voor de hand om voor de eigen zaak te blijven staan. Of is Nederland met het aantreden van de VVD – PvdA – regering zo in nood geraakt dat Pechtold en Wilders over hun eigen schaduw heen moesten stappen om samen op te trekken? Wiens belang of welk nut wordt hiermee gediend? Zoals de aansluiting van de SP bij dit pact nog onverklaarbaarder is en ik niet begrijp waarom die partij zo graag wil meehuilen met die wolven? Totaal onbegrijpelijk deze gedaanteveranderingen die het imago van de politiek beslist geen goed doen, omdat je langzamerhand zover bent dat je je steeds moet afvragen welke kritiek en verontwaardiging echt of gespeeld is en wanneer politiek de werkelijkheid evenaart of het amateurtoneel benadert. Met dank aan met name Pechtold en Roemer die zo als een blad aan de boom omdraaiden in de richting van de PVV en daarmee het geloof, mijn geloof in de politiek het meest op de proef gesteld hebben.

Advertentie