Tussen de bedrijven door die het regeerakkoord met zich meebracht, heeft een opmerkelijk bericht aan de aandacht kunnen ontsnappen. Mij frappeerde het in ieder geval, maar het kan best zijn dat dat te wijten is aan het feit dat ik niet meer zo dicht op de dagdagelijkse werkelijkheid zit, waardoor ik de polsslag van deze tijd niet meer zo goed kan verstaan en begrijpen. Maar omdat ik besta, vind ik dat ik nog altijd wat mag vinden van wat er zich om mij afspeelt, zeker als dat niet met mijn idee van de inrichting van een leven strookt. Precies zoals Descartes dat zei met zijn ‘Cogito ergo sum’ oftewel ‘Ik denk, dus ik besta’. Geheel in die geest moet ook mijn opinie geplaatst worden die ik mij heb gevormd over een idee van de Boston Consulting Group dat in een advies aan de Sociaal Economische Raad werd verwoord. Daarin werd onder andere met zoveel woorden aangegeven dat Nederland veel meer uit zijn toptalenten moet halen om op termijn concurrerend en innovatief te blijven. Daarom moet de kinderopvang aantrekkelijker gemaakt worden, zodat – en nu komt het – d i e t o p t a l e n t e n z i c h n i e t h o e v e n t e b e k o m m e r e n o m h u n k r o o s t en meer tijd hebben voor de zaken waar ze goed in zijn. Uit welk advies voor mij een gevoels – en denkwereld sprak die mijlenver van de mijne ligt.
Die half en half suggereert dat kinderen, of kroost zoals dat hier werd omschreven, en de zorg ervoor, hun opvoeding en vorming, van een andere, mindere orde zijn dan het verrichten van arbeid, het ontwikkelen van het eigen talent. Waar de economie, dat hoogste goed, het meeste gebaat bij zou zijn. Dus die wereld van getallen, ratio’s, dollars, aandelen, indices en euro’s, die ons naar een gouden toekomst zou moeten leiden, met alleen nog maar geluk op aarde, althans op dat stukje grond wat wij in ons deel van de wereld bewonen, als we de Boston Consulting Group mogen geloven. Waarin de kinderen van nu, met name die van die toptalenten, later mogen aanschuiven, gevormd als ze zijn door de normen en waarden van de kinderopvang en dus pech hebben gehad als hun vader en/of moeder een toptalent was dat het drukker met zichzelf en zijn of haar ontwikkeling had dan met de zorg en de opvoeding van het eigen kind. Zo zou de wereld volgens de Boston Consulting Group idealiter moeten worden om Nederland concurrerend en innovatief te houden. Een wereld die men van mij echt cadeau kan krijgen, is het enige dat ik in reactie daarop nog gezegd wil hebben, omdat ik er mijlenver vanaf sta en nog verder van lieden die zulke onzaligheden over ons afroepen, als ze de echte volgorde in het leven kwijt blijken te zijn.
Die toptalenten moeten vooral geen kinderen krijgen, dan kunnen ze zich voor 100% inzetten voor dat waar ze goed in zijn. Want voor kinderen opvoeden en verzorgen en (goede) aandacht geven hebben ze geen talent en geen tijd.
Maar de toptalenten van de toekomst hebben veel consequente liefde en aandacht nodig van hun echte ouders. Hoe hadden de consultants gedacht dat dat vorm zou moeten krijgen?
Goed stukje Rob.
Mijn neefje en z’n vrouw zijn twee van die toptalenten, ze leven voor hun hoge posities en zijn dag en nacht daarmee bezig. Hoe daar nog kinderen uit hebben kunnen ontstaan is me dan ook een groot raadsel. M’n broer haalde zijn kleinkinderen ieder weekend naar z’n eigen huis omdat het altijd hommeles in dat gezin was vanwege die kinderen. De ouders hadden er de tijd niet voor en dobbelden wie er voor op moest draaien en de ander kon doorwerken.
Dat soort mensen mogen ze voor mij dubbel pakken. Het leven draait om de samenleving, niet om het individu.
Dat staat inderdaad voor de tota;ler kerkapitalisering van elk aspect van het leven…
verkapitalisering