De trailers en voorwoorden waren al links en rechts te zien en te lezen, in een veel te grote getale. Maar de makers en deelnemers hadden hun voorwerk meer dan voorbeeldig gedaan. Als het om marketen en communiceren gaat hoef je hen dus niks meer wijs te maken, ondanks dat dat hun stiel niet is. Zo weten ze ook verdomd goed hoe haasje hupt als het om de ontdekking van een gat in de markt gaat en hoe die wetenschap, die kennis verder aan de man te brengen. Vertel hen nog wat, weten wij kijkers nu maar al te goed. De vijftig-plusser als doelgroep, als mikpunt, als de ridder van de droevige figuur waar het goed en gemakkelijk om lachen is, vooral als de deelnemers, acteurs en cabaretiers, het eigenlijke middelpunt zijn, zichzelf zogenaamd kwetsbaar opstellen, maar ondertussen maar al te graag het doel van hun eigen zelfspot zijn. Want wat scoort er niet beter dan jezelf voor gek zetten en er dan ook nog eens zelf zichtbaar hard om lachen? Dat is leuk, hebben zij ontdekt, vooral omdat die groep tot nu toe vergeten leek en eigenlijk in de anonimiteit verondersteld werd te zitten tobben.
Wat immers dood – en doodzonde was en zelfs haaks stond op hun eigen aard, ontdekten zij, die er namelijk in bestond om zichzelf zoveel mogelijk te etaleren. Dus moest van hun zogenaamde stille verdriet een succes – en lachnummer te maken zijn met henzelf in de hoofdrol als die sneue figuren die voor de ogen van het kijkend miljoenenpubliek graag te koop liepen met hun beperkingen, zichzelf wel belachelijk wilden maken om maar in het middelpunt van de belangstelling te staan. Want daar was het deze heren uiteindelijk alleen om te doen. Daarom deden zij hun best ook zo van tevoren, omdat niemand hen immers met al hun zelfspot, maar vooral eigenwaan mocht missen. Daarvoor waren zij immers gek genoeg op zichzelf, de ware narcisten zoals wij deze openlijke tobbers vooral plegen te noemen, deze mannen van zekere leeftijd, onder welke noemer zij hun eigen zo graag beleden mankeren wensen samen te vatten.
robschimmert 