Om enig begrip en het juiste gevoel te hebben voor de sfeer, het hoe en waarom van Limburg, is op zijn minst kennis nodig van die enkele uitwassen die weliswaar niet zo in het zicht komen, maar alleszins bepalend zijn voor het hele leefklimaat zoals dat zeg maar onder de lijn Venlo – Weert heerst. Daarin speelt de muziek, de plaatselijke fanfare of harmonie naast alle kerkelijke en daar direkt mee samenhangende rituelen een dominante rol, met daaruit voortvloeiend toch heel wat scherpe randjes die een nadrukkelijke invloed kunnen hebben op het funktioneren van een dorps – of plaatselijke gemeenschap. Waarbij historische of door de traditie bepaalde tegenstellingen vaker een hoofdrol spelen en tot de meest bizarre gevolgen kunnen leiden. Een prachtig podium daarvoor biedt bijvoorbeeld Eijsden dat nu al zo’n honderdvijftig jaar gespleten wordt door de haat en nijd die er bijna per traditie heerst tussen de Koninklijke Oude Harmonie en Koninklijke Harmonie Sainte Cécile, tussen de ‘blauwen’ en de ‘roden’, zoals die partijen kortweg genoemd worden. Een conflict dat zijn oorsprong vindt in een twist anderhalve eeuw terug tussen een plaatselijke graaf en de kerkelijke harmonie waarin hij geen bestuurszetel kreeg, en dat dus nog altijd voortleeft en de Eijsdense gemeenschap daarom mateloos verdeeld houdt.
Wat zoveel betekent dat je tot de ‘blauwen’ hoort of tot de ‘roden’ en dat je je dus niet met de andere, de vijandige kant inlaat. Te gek voor woorden, maar die tegenstelling bestaat, zoals gezegd, nog altijd en heeft haar vitaliteit tot op dit moment behouden getuige onder andere het volgende verhaal. In 2009 leek een eerste stap gezet te worden om deze heilloze kloof te overbruggen, toen de aan beide harmonieën verbonden karnavalsverenigingen, De Druugsjliepers en de Klèèflep, besloten om een gezamenlijke carnavalsoptocht in Eijsden te houden. Een ware doorbraak, die alom werd toegejuicht, wat naar nu blijkt weer eens te vroeg is gebeurd, omdat beide verenigingen na het aanvankelijk experiment om die optocht afwisselend op zondag en op dinsdag te laten trekken, het niet eens konden worden over een vaste dag voor die gezamenlijke aktiviteit. Met als gevolg dat de Klèèflep besloten hebben om weer hun eigen optocht op zondag te houden en De Druugsjliepers afgehaakt zijn. Waarmee blauw weer blauw is in Eijsden en rood weer rood en alles opnieuw op zijn oude vertrouwde plek is gevallen en Limburg zich hier weer op zijn smalst laat zien, omdat het eigen gelijk en de eigen wereld blijkbaar te comfortabel en te veilig zijn om een stap in het onbekende te zetten.
robschimmert 