N.a.v. de val van Armstrong

Dat Lance Armstrong nu zo diep valt, vind ik niet zo’n probleem. Het aureool van onaantastbaarheid heeft hij jarenlang te opzichtig gekoesterd waardoor het op een gegeven moment wel mateloos moest gaan irriteren en leedvermaak dus alleen maar sneller genereert. Herinner nog maar eens zijn herhaalde triomfalisme tijdens de laatste etappes van de Tour de France als hij zich wat graag en vooral voor het oog van de camera liet fêteren door het complete peloton dat hij schatplichtig aan zich waande en dat wat hem betreft alleen maar goed genoeg was om zijn voeten te kussen. Stuitend arrogant was dat vertoon, wat zijn superioriteit in die Tour des te onverdraaglijker maakte, als ze al niet tegen de borst stuitte omdat die Ronde als wedstrijd daardoor kapot werd gemaakt. Vandaar dat ik op zich weinig problemen heb met zijn complete ondergang omdat hij mij nou niet echt dat plezier heeft gebracht waarnaar ik elk jaar toch uitkeek in afwachting van de Tour de France. En evenmin heb ik echte compassie met al die renners, die kampioenen en ook hun knechten, die zich in het wielermetier alleen wisten te handhaven met hun vals spel, met doping, met epo, met testosteron dan wel cortisonen of welke rotzooi ook. Vroeg of laat waren ze immers aan de beurt. Ze konden er op wachten. Want al is de leugen nog zo geraffineerd en snel, de waarheid achterhaalt haar wel, hebben al die kleine visjes mogen ervaren en nu ook die grote kampioen Armstrong, die godzijdank niet boven de wet stond, ook al dacht hij de wereld, zijn wereld, naar zijn hand te kunnen zetten.

Geen medelijden dus met deze man die zo maar nu kan ervaren wat eenzaamheid is, ook als je niet aan de top staat. Maar des te meer compassie met al die jonge jongens, de Raborenners, zoals Gesink, Mollema, Kruijswijk en Kelderman, die met hun goede bedoelingen om een schone sport te bedrijven, door het hoge en valse spel dat Armstrong heeft gespeeld, nu in diens val worden meegesleurd en zo maar in de kou dreigen te komen te staan, nu Rabo zich als sponsor niet meer wil laten zien in een wereld die zo verziekt is geraakt door de chicanes en het bedrog van een van de iconen van die sport met daaromheen een netwerk van lakeien en slippendragers die even gemakkelijk de fout in gingen omdat het financieel zo verleidelijk was als ze al niet te slappe knieen hadden. Onder hen dus ook mannen als Breukink, de Rooy en van Houwelingen die het allemaal jaar in, jaar uit nagenoeg onder hun ogen hebben zien gebeuren, maar te slap of te laf waren om er zich tegen te keren. Zij wilden ook winnen. Was het niet linksom, dan in godsnaam rechtsom. Waarmee ze in feite medeplichtig werden aan het grootschalig bedrog dat zovele jaren door het profpeloton is bedreven. Dus volkomen terecht dat ze een schop onder hun kont hebben gekregen en begrijpelijk ook dat hun geldschieter, de Rabobank, die zich zo belazerd voelt, zich afkeert van de wielersport en jonge, goedwillende renners in de steek moet laten. Hoewel die slim genoeg zijn om te weten bij wie zij uiteindelijk hun gram moeten halen.

Advertentie