Het afgelopen weekend hoorde ik iemand verzuchten dat dit zijn wereld niet meer is. Hij, want het was een hij, kon de woorden wel uit mijn mond gehaald hebben of in elk geval mijn gedachten hebben gelezen. Want ook ik krijg steeds meer het gevoel dat de wereld zich met stukjes en beetjes van mij begint te verwijderen. Het voortdurend kontakt met het leven van vandaag heb ik niet ieder moment meer. In toenemende mate – moet ik erkennen – kijk ik met verbazing rond en merk ik dat ik mijn begrip met en met dreig te verliezen. Te veel verschijnselen doen zich voor waar ik in het geheel niets meer mee heb, terwijl ze toch tot de dagelijkse gang van zaken gerekend moeten worden, maak ik op uit het nieuws dat mij dagelijks nog altijd bereikt. Want uiteraard volg ik alle ontwikkelingen in mijn nabijheid, in mijn dorp, in Nederland en de rest van de wereld op de voet, maar, zoals gezegd, lukt het mij niet altijd meer om het allemaal te vatten en zijn plaats te geven. Ik heb er vaker niet meer het goede gevoel bij. Noem het maar op. De opgestoken middelvingers die usance geworden zijn in het verkeer tussen mensen. De korte lontjes, de tattoos en de petten die gemeengoed zijn en al lang niet meer als het kenmerk beschouwd worden van een gebrek aan beschaving. De kinderen en kleinkinderen die als prinsjes en prinsesjes op hun troon worden gezet en permanent het applaus van hun omgeving mogen ontvangen.
De datingprogramma’s, de reality – tv en de voetbalanalisten die maar over het beeldscherm zwermen en er niet meer vanaf te slaan zijn omdat ze kennelijk tot de werkelijkheid van vandaag zijn gaan behoren. Net zo als die stille tochten die voor elke scheet die de gemoedsrust verstoort, plaats vinden en dus niet meer te tellen zijn evenals de dancefeesten die allang alle muziek gepasseerd zijn en tot de kategorie ‘lawaai’ met een hoofdletter horen. En wat nog te zeggen van al die mensen die zich als zombies gedragen zodra ze hun mobieltje maar even binnen handbereik hebben, dus elk kontakt met hun fysieke buitenwereld daardoor meteen verliezen? Het is allemaal zo 2.0 hoor ik vaker beweren, evenals de Engelse taal die ons leven steeds meer infiltreert en het comazuipen en indrinken dat bij het jonge leven van vandaag schijnt te horen. Het zal allemaal best, maar ik heb er niets of heel weinig mee. Wat dan toch de noodzakelijke loop der dingen zal zijn die bij het ouder worden hoort en die ik dan ook als onvermijdelijk accepteer. Want nurks noch cynicus wil ik worden, hoewel ik er allesbehalve enthousiast over ben dat alles loopt zoals het loopt zonder dat ik er vat op kan krijgen. Maar wat wil ik ook met de zeven strepen binnen bereik?
robschimmert 
Jij zou het prima kunnen vinden met de man. Hij laat ook regelmatig zulke zinnen horen. * Dit is mijn wereld niet meer*
Volgens mij is hij ook van het ‘bruine bonen – jaar’ 1943.
nee nee, nog iets eerder 1939..:)
Wat ik niet herken zijn de middelvingers in het verkeer, die zie ik echt heel zelden. Wat mij verder zorgen baart is dat het lijkt alsof wat Joep van het Hek al 15 jaar geleden riep (niet nadenken, meedoen /niet meedenken, nadoen) gemeengoed is geworden. En dat is niet het ergste. Het ergste is de veroordeling van degene die wel nadenkt en niet meedoet.
Het gaat niet alleen om de middelvingers achter de autoruiten, maar in het algemeen in de communicatie tussen mensen. En voor de rest helemaal eens met deze generalisatie.
Ik hoor het mij ook regelmatig zeggen, ik verbaas me nog het meest over de dominante aanwezigheid van iedereen, schallende luidsprekers, lawaaiige hulpmiddelen. Winkels die ik moest ontlopen, een andere waarin een enkel kind de winkel beheerst en tot slot een waar ik het enigszins rustig ervaarde maar waar het geroezemoes verstoord door meegedragen luide muziek. Het kan nauwelijks nog gekker worden.
Ik sta er nog midden in en hoop dat dat nog lang zo mag zijn.Ik wordt zestig en kan me goed redden in deze technologiewereld. It’s my life… ik ben gewoon te vroeg geboren.
Negen jaar geleden, ik was net zestig, dacht ik er precies zo over als jij en voelde het net zo, sterker nog, ik was het leven en de tijd de baas. Inmiddels weet ik maar al te goed dat de eeuwige jeugd echt niet bestaat. Of jij zou hem nu moeten ontdekken……
Ik heb even gepolst, echtgenoot is van 1940 en heeft geen last van het gevoel dat het zijn tijd/wereld niet meer is.
Nederland is ook wel een erg modern land. Ik woon in een kleine stad in Duitsland, dat sociaal meestal zo’n tien, vijftien jaar achterloopt. Ouderwets mensengedrag, heerlijk rustig ook. Ik kan het iedereen aanbevelen.